Alsof de wereld plots stilstaat. Alsof hij die de wereld zoveel mooier maakte, in het hiernamaals sfeer moest gaan brengen. Niet te bevatten. Met grote verslagenheid heeft vv Moerse Boys afgelopen zondag kennis genomen van het overlijden van Rudo Gommers. Een van de fijnste leden van de Moerse Boys-familie. Plots niet meer onder ons. Het columnteam Vakkie C bundelde de krachten en riep vier dagen van rouw uit. Vier dagen, vier columns. Over Rudo, voor Rudo, door Moerse Boys. Een geschreven eerbetoon. Opdat we hem nooit vergeten. Vandaag toch nog een deel 5, de column die Peter Vriends tijdens het afscheid op Akkermolen aan zijn goede vriend voordroeg.
Door: Peter Vriends
Vorige week ben ik naar de begrafenis geweest van een tante van me. De laatste ‘Vriends’ van die generatie. Bijna 96, een schat van een mens. In een mooie kerkdienst met lieve woorden namen we afscheid van haar. Het samenzijn nadien, met een hapje en een drankje, werd een soort van veredelde familiereünie. ‘Goh’, dacht ik nog, ‘zo zou het altijd moeten gaan’.
Maar de dood houdt zich niet altijd even goed aan zijn afspraak. Soms is het voor afscheid nemen namelijk nog vèèl te vroeg. Het meest oneerlijke wat kon gebeuren, is gebeurd. Midden in de nacht bereikte ons het vreselijke nieuws van het onverwacht overlijden van Rudo, voor mijn vriendin en mij veel meer dan een goede vriend. En aanvankelijk vielen wij stil, zo stil als dat alleen bij de dood kan. Maar al gauw kwamen de herinneringen, zo ontelbaar veel, en zo onbeschrijflijk mooi.
Rudo was er namelijk altijd en voor iedereen. Andermans belang ging vaak vòòr eigen belang. Geliefd bij man en vrouw, dik en dun, oud en zeker ook jong. Toen de kerstverlichting uit zijn voortuin was gestolen, hielden de kinderen uit zijn buurt een inzamelingsactie voor nieuwe lichtjes. Een handige Harry, dat was hij ook. Voor de klusjes die hij bij ons uitvoerde, mochten we hem nooit betalen. ‘Geef maar een applaus’, was steevast zijn antwoord. Op mijn 50e verjaardag werd mijn voortuin opgesierd door een gigantisch mannelijk geslachtsdeel. Mijn buurmeisje vond het een prachtige paddenstoel! ‘Van harte, ouwe lul’, stond er op de ‘paddenstoel’. Drie keer raden wie de dader was. Tsja, en dat hij voor Feijenoord was, jaaa dat had ik ‘m allang vergeven. Rudo durfde gerust tijdens een buitenlandse voetbaltrip het paspoort van zijn broer mee te nemen in plaats van z’n eigen reisdocument. Tijdens de strenge grenscontrole heb ik toch een minuut of 20 in mijn beste Duits uit moeten leggen dat zoiets alleen ‘der Rudo’’ kon overkomen. Hij was zich vanzelfsprekend van geen kwaad bewust.
Ook als voetballer was Rudo uit het juiste hout gesneden. Inzet en karakter waren zijn handelsmerk. Om over zijn doorzettingsvermogen nog maar te zwijgen. 406 wedstrijden speelde hij uiteindelijk in het eerste van de Moer, 406! Steeds weer knokte hij zich terug in de basis. Alleen al dààrom was mijn respect voor hem grenzeloos. Als linksback beheerste hij bovendien de ‘Wim Flight’-schijnbeweging. Net doen alsof je een lange bal naar voren wil geven, om daarna met een kapbeweging je tegenstander het bos in te sturen. Dat de daaropvolgende inspeelpass faliekant mislukte, daar gaan we het nu niet over hebben. En die directe tegenstanders, die sneller of technisch 2 klassen beter waren dan Rudo, ja die tegenstanders konden hun borst nat maken. Het uiterlijk van de ideale schoonzoon of niet, zonder met z’n ogen te knipperen werden dat soort spelers vakkundig over de achterlijn getorpedeerd. Of nog liever over de omheining….
Vele jaren speelden we samen in ‘Making Bacon’, een gelegenheidsteam dat in de zomer de Zundertse ‘wildvoetbalvelden’ onveilig maakte. Rudo was een voetbaldier pur sang. Als speler, maar later ook als trainer bovenmatig getalenteerd. Wij waren erbij in Huijbergen, toen hij zich enkele jaren geleden met Vivo voor de nacompetitie plaatste. Hij werd ter plaatse zo’n beetje tot ereburger gekroond en dorst hebben we die dag niet meer geleden. Wanneer Moerse Boys zich komend seizoen weet te handhaven in de Hoofdklasse, dan dragen we dat succes wat mij betreft aan Rudo op. En mocht vv Wernhout aan het eind van het seizoen onverhoopt promoveren, dan neem ik aan dat zij hetzelfde doen.
Dat Rudo niet meer onder ons is, is niet te bevatten. Is het dan toch waar dat ze de goeie als eerste komen halen? De 2e helft moest potverdorie nog beginnen……….
Rust zacht, goeie vriend
