Alsof de wereld plots stilstaat. Alsof hij die de wereld zoveel mooier maakte, in het hiernamaals sfeer moest gaan brengen. Niet te bevatten. Met grote verslagenheid heeft vv Moerse Boys afgelopen zondag kennis genomen van het overlijden van Rudo Gommers. Een van de fijnste leden van de Moerse Boys-familie. Plots niet meer onder ons. Het columnteam Vakkie C bundelde de krachten en riep vier dagen van rouw uit. Vier dagen, vier columns. Over Rudo, voor Rudo, door Moerse Boys. Een geschreven eerbetoon. Opdat we hem nooit vergeten. Vandaag deel 4.
Door: Sebas van Aert
Hé held,
Ik wil je nog even bedanken. Bedanken voor dat ene seizoen. Het seizoen 2013-2014. Het seizoen dat ik beschouw als het mooiste voetbaljaar uit mijn leven.
Het was het jaar waarin we met de A1 promoveerden naar de Hoofdklasse – een unicum voor de Moer. We verloren de titelrace op een haar na, maar voltooiden onze missie via de nacompetitie. Ik herinner het me als de dag van gister, daar op het veld naast het RKC-stadion. De euforie, de ontlading. Een dag die ik nooit zal vergeten.
Ik ben ervan overtuigd dat dit sportieve succes grotendeels op jouw conto kan worden geschreven. Jij leerde ons namelijk de Moer-mentaliteit. Die stelde ons in staat onze rug te rechten na de teleurstelling van het misgelopen kampioenschap. Nooit en te nimmer opgeven, zo luidde jouw devies. Met je vele ervaring belichaamde jij deze onverzettelijkheid, die je vervolgens aan ons doorgaf. Zo maakte je van ons als jongetjes mannen.
Achteraf gezien was de promotie slechts een kers op de taart. De taart van dat seizoen bestond uit iets veel belangrijkers, iets dat, hoe cliché ook, ver boven winnen of verliezen uitstijgt; het was de overheerlijke sfeer binnen het team. Er heerste dat jaar een sentiment van kameraadschap, lol en plezier. Talloze (kleedkamer)dolletjes, hilarische trainingsrondo’s, verfrissende kantinegesprekken, memorabele stapavonden, stomdronken op de platte kar en een gedenkwaardig teamuitje in Antwerpen. Het seizoen werd niet gedefinieerd op het veld, maar vooral buiten het veld.
Het is allesbehalve toeval dat precies op dat gebied jouw grootste kwaliteit lag. Jij was een expert in het creëren van dat ijzersterke teamgevoel. Dit deed je door boven de groep te staan als het moest en er onderdeel van te zijn als het kon. Dat laatste kwam vaak voor. Zo vaak, dat ik je eigenlijk meer als vriend zag dan als trainer. Dat was je op papier, in praktijk was je een van ons. Misschien was dat wel waarom je zoveel respect bij ons afdwong; we zagen in jou een gelijke. Tegelijkertijd maakte het je anders dan anderen.
Rudo, bedankt voor dat prachtseizoen. Bedankt voor wie je was.
Je was, bent en blijft onze held.
