Voor Moerse Boys, door Moerse Boys en (vaak) over Moerse Boys. Dat is Vakkie C in een notendop. Deze columnrubriek werd ooit bedacht om de ontstane Coronaleegte te vullen, maar heeft inmiddels een permanent karakter. Iedere zaterdagochtend kunt u in deze rubriek een column/verhaal/artikel lezen. Regelmatig staat onze club centraal, maar ook andere zaken in het leven passeren de revue. Vakkie C is leesvoer voor bij het ontbijt, tijdens het toiletbezoek of wanneer dan ook. Maar vandaag pauzeert Vakkie C. Want het is vandaag – evenals vorige week – even niet zo’n zaterdag als anders.
Het had eigenlijk een normale zaterdag moeten zijn.
Zo’n zaterdag in aanloop naar het seizoen waarop de ene helft van het team op vakantie is en het andere deel al druk het trainingsschema door aan het spreken is op de app. Zo’n zaterdag waarop de Overige Senior voorzichtig eens op zoek gaat naar zijn voetbaltas. Nog geen wedstrijden in het verschiet, maar waren die voetbalschoenen nou eigenlijk kapot of kunnen ze nog een rondje mee? En oh ja, die handdoek had ik er na de laatste wedstrijd beter uit kunnen halen. Zo’n zaterdag waarop er van alles een beetje wordt gedaan op de club. een beetje onderhoud, een beetje geouwehoer, een beetje gras maaien, een beetje vergaderen.
Zo’n zaterdag werd het niet.
Het werd een zaterdag waarop we op een grootse manier afscheid namen van een nog groter persoon. Een zaterdag waarvan we hoopten dat we hem nooit hoefden te beleven, maar die we nooit zullen vergeten. Een zaterdag waarop Moerse Boys, arm in arm met VV Wernhout en Vivoo en gesteund door velen, afscheid nam van een clubicoon maar bovenal prachtig mens.
Het had eigenlijk een normale zaterdag moeten zijn. Met een normale column. Over de eerste training, over de Messi-soap, over tafeltennissen op de camping of over herinneringen aan een buitenlands voetbalavontuur. Zo’n zaterdag werd het niet.
Vandaag voelt raar.
Als columnisten waren we hard aan het werk om de honderd compleet te maken. Honderd columns over de belangrijkste bijzaak in het leven. Begonnen als tijdelijke “Lente-stop” en na anderhalf jaar blijkt er nog steeds genoeg te schrijven over Moerse Boys, voetbal en alles daaromheen. Maar zoals John Lennon ooit al zo mooi zei en Acda en De Munnik ooit zo mooi vertaalden: het leven is wat je gebeurt terwijl je andere plannen maakt. En dus was het vorige week zaterdag niet zo’n zaterdag, maar de zaterdag die we allemaal in het geheugen gegrift hebben gekregen. En ook vandaag is nog niet zo’n zaterdag, vandaag is zo’n zaterdag waarop we beseffen dat voetbal inderdaad echt maar bijzaak is, maar waar tegelijkertijd de waarde van een hechte voetbalclub zich meer dan ooit laat zien. Voor nu is dat even genoeg.
Volgende week zijn we er weer. Volgende week wordt weer zo’n zaterdag. Volgende week weer zo’n column.
Op naar de honderd.
