Voor Moerse Boys, door Moerse Boys en (vaak) over Moerse Boys. Dat is Vakkie C in een notendop. Deze columnrubriek werd ooit bedacht om de ontstane Coronaleegte te vullen, maar heeft inmiddels een permanent karakter. Iedere zaterdagochtend kunt u in deze rubriek een column/verhaal/artikel lezen. Regelmatig staat onze club centraal, maar ook andere zaken in het leven passeren de revue. Vakkie C is leesvoer voor bij het ontbijt, tijdens het toiletbezoek of wanneer dan ook. Vandaag deel 97: Winnen!
In Zundert is het eerste weekend van september een no-go weekend om te voetballen. Dit natuurlijk vanwege het jaarlijkse, behalve vorig jaar dan toch, bloemencorso wat zich afspeelt in ons dorpje. Zelfs het aller eerste wordt ieder jaar vrijgespeeld in dit weekend waar de fanatiekelingen toch op maximaal 1, misschien 2, vingers te tellen zijn.
Hoe dan ook, Moerse Boys zaterdag 3 moest op corso zaterdag voetballen. Welgeteld drie mensen hadden zich opgegeven om mee te doen, de rest zat in de tent. Helaas werkte tegenstander Gloria UC uit Baarle-Nassau niet heel lekker mee waardoor er toch gevoetbald zou moeten worden. Nu wilde het toeval dat Moerse Boys zaterdag 2 wel graag wilde voetballen maar hun tegenstander had afgezegd, waardoor heel het andere team met ons mee kon doen. 3-3, bekerpuntje in de tas mee naar Zundert. Prima.
Voor de mensen die mij niet kennen, ik hoorde zeker niet bij de drie mensen die wel mee wilde doen. Bloemencorso wijkt voor mij voor bijna alles, met de nadruk op bijna, maar zeker voor voetbal. Van kinds af aan heb ik menig uur in de corsotent besteed waarbij later ook vanuit huis, en dan met name achter de computer, steeds meer voor bloemencorso werd gedaan. Een goed uit de hand gelopen hobby dus.
Degene die me ook een beetje kennen of met mij samen hebben gevoetbald weten ook dat ik een echte winnaar ben. Ik kan namelijk slecht tegen mijn verlies. Mijn respect voor scheidsrechters is groot, maar als ze het in mijn ogen onterecht zien dan krijgen ze dat te horen ook. Alvast bij deze, het is niks persoonlijks bedoeld. Ik probeer altijd ook voorop in de strijd te gaan en alles te geven, want er zal koste wat kost gewonnen moeten worden. Een testosteron dingetje.
Heerlijk moet het zijn, om de Champions League of wereldbeker boven je hoofd te kunnen houden. Ergens de allerbeste van de wereld in te zijn, een machtig gevoel. Ook een kampioenschap in de reserve vijfde klasse is lekker, en wordt ook zeker goed gevierd, maar is toch net even anders. Een bekerwinst in de A1 is tot nu toe het hoogtepunt uit mijn voetbalcarrière waar ik vrijwel iedere dag nog aan wordt herinnerd als ik in de spiegel kijk. Het feestje moest ik helaas missen.
Als echte corsobouwer was ik nog op zoek naar het gevoel van het winnen van het Zundertse bloemencorso. Mijn buurtschap Klein Zundert had het sinds 2004 niet meer gewonnen en toen was ik net te jong om het bewust mee te maken. Afgelopen zondag was het dan weer zover. Tegen ieders verwachting in wonnen ‘we’ het bloemencorso, in alternatieve stijl weliswaar. De echte jubel zoals normaal beleefde we nu in de eigen tent en dus niet op de Zundertse straten. Een uniek moment, maar niet zoals het zou moeten zijn naar mijn mening. Hopelijk mogen we binnen enkele jaren op herhaling maar dan in een normaal corso.
De mooiste overwinning beleefde ik echter tot dusver begin februari 2020. Twee kleine jongens met een gewicht van net twee pakken suiker kwamen ter wereld. Kleine opstartproblemen maar al snel kerngezond verklaard. Euforie ten top.
