Voor Moerse Boys, door Moerse Boys en (vaak) over Moerse Boys. Dat is Vakkie C in een notendop. Deze columnrubriek werd ooit bedacht om de ontstane Coronaleegte te vullen, maar heeft inmiddels een permanent karakter. Iedere zaterdagochtend kunt u in deze rubriek een column/verhaal/artikel lezen. Regelmatig staat onze club centraal, maar ook andere zaken in het leven passeren de revue. Vakkie C is leesvoer voor bij het ontbijt, tijdens het toiletbezoek of wanneer dan ook. Vandaag deel 99: Ik kwam, ik zag, ik genoot.
Door: Patrick Joosen
Nee, er rijden hier geen tanks door straten met rijen dik aan mensen. Geen bloemen of een warm onthaal van buitenlandse helden. Het is natuurlijk ook helemaal geen oorlog geweest. Maar toch. Toch zal voor veel Nederlanders 25 september 2021 voelen als een soort van bevrijdingsdag. Eindelijk de verlossing van onze gezamenlijke vijand. De 1,5 meter. We kunnen de straat op, het zonnetje ervaren en weer echt contact maken met elkaar. Het ongewone wordt weer gewoon!
Echter degene die goed heeft opgelet, zag Moerse Boys afgelopen weekend al haar eigen bevrijding vieren. Mensen uit alle windstreken van Klein-Zundert zochten elkaar binnen de grenzen van Sportpark Akkermolen op om de eerste thuiswedstrijd van het vlaggenschip gade te slaan. Dat was sinds mensenheugenis niet meer voorgekomen en dus wilde iedereen erbij zijn!
Het moest een voetbalweekend worden zoals vanuit de overlevering was opgetekend met de apotheose op de zondagmiddag. Het spektakel begon dus al op de zaterdag ervoor. Het sportpark was al vroeg uit de veren en zo ook zijn eigen vrijwilligers. Klokslag 8 uur klonken de eerste nopjes over het parkeerterrein en iedereen met een gezonde spanning werd naar het juiste veld gewezen. Nou was dat op zich niets nieuws maar de drommen aan supporters rond het veld zeker wel. De laatste jaren had het thuisfront het met de mondelinge overdrachten moeten stellen, een enkel wedstrijdverslag op de site en waarschijnlijk nog veel vaker met kids die vanuit moeheid niets meer over hun wedstrijd konden en/of wilden navertellen. Voetbal werd een black-box waar eens zoveel plezier in omging. Maar nu. Nu stonden ze daar weer. De tifosi. Met ieder een eigen pareltje om aan te moedigen.
Middels een knipoog naar de 1,5 meter stond de menigte op elkaar gepakt. Schreeuwen ging over van verbod naar een minimale vereiste en zelfs onze barmedewerkers Dre en Bart grepen ieder moment van een gebrek aan klanten aan om te kijken naar het groene veld getooid in oranje. In de kantine zelf is nu overigens ook cappuccino te bestellen. Ik zeg douze points voor de kantine.
Bij de JO9-1 zag ik dat de tegenstander niet op kwam dagen met als passend antwoord een wedstrijdje tussen de (groot)ouders en spelers van dit gemengde droomelftal. Even niet meer nadenken maar gewoon ouderwets plezier met elkaar. Ondanks meerdere slidings van Gerard Jochems werd het overigens een klinkende overwinning voor de kids, met als opvallend feitje dat de oma van Tieme opgenomen is in het scoutingsrapport van dames 1. Ze zullen dit talent de komende tijd dan ook nauwgezet blijven volgen.
Intussen zag ik op het sportpak ook Peter Vriends rond de velden struinen. Enigszins verward en door Miranda ondersteund, waarschijnlijk op zoek naar voetbalgeluk. Wie neemt het hem kwalijk na de eerste NAC-weken van dit seizoen. Dat heeft gewoon even tijd nodig. Laten we hem samen die tijd ook geven.
Verder zag ik de JO11-1 met 19-1 verliezen in een voor hun ‘net iets’ te zware klasse. Het enige oranje doelpunt werd door jeugd en ouders echter onthaald alsof de Champions League werd gewonnen. Even dat moment samen. Dat moment dat de wereld stil staat. Wat kan voetbal dan toch mooi zijn.
Zaterdag werd uiteindelijk zondag en toen was het moment daar. De haan had net gekraaid of de eerste oranje-witte sjaals gingen de was in om op tijd klaar te zijn voor het middagprogramma. Het mocht weer. Het kon weer.
Met de keuze tussen het volgen van PSV of de Moer viel uiteindelijk het muntje op de Moer en bleek het achteraf een van de betere keuzes die ik tot op heden op voetbalgebied heb gemaakt. Samen met de jongens vertrokken Ellis en ik met de bal in de hand naar ons tweede thuis toen bij aankomst bleek dat de warming-up van onze hoofdmacht al bijna was geëindigd. We konden gelukkig nog net een glimp opvangen van Liv die als pupil van de wedstrijd het niveau nog even opkrikte om niet lang daarna met de wedstrijdbal in de hand de echte mannen het veld op te begeleiden. Op weg naar strijd. Op weg naar geluk. Het was 14.45u en na een indrukwekkende minuut stilte voor Rudo werd het fluitsignaal afgeschoten.
Wat volgde was een wedstrijd van veel op een neer met vanuit iedere partij een tomeloze energie en de nodige kansen uit voorzetten. Mooi om daar weer samen met een schare aan dierbare mensen deelgenoot van te zijn. Daarnaast werd ik ontzettend blij van hetgeen wat zich op veld B afspeelde. Met een Leffe 0,0% in de hand en wederom douze points voor de kantine zag ik een volgepakt veld aan jeugd die onderling een wedstrijdje speelden. Meisjes en jongens. Jong en nog jonger. Alles door elkaar heen met alleen de bal voor ogen. Na een ferme slok van de Leffe en met een rechtse draai van 90 graden viel vervolgens mijn oog op de speeltuin. Ook daar leek het op een bonte kermis met tal van nieuw grut. Een schommel en een glijbaan zijn voor deze mini’s op dit moment nog genoeg maar je voelt aan alles dat ze van binnen bruisen. Dat ze staan te popelen om die kleuren te dragen. Dat ze nu al het liefst het gras op willen vreten en de punten binnen willen halen. Voor zichzelf. Maar vooral voor ons samen. Dat zijn de momenten dat je voelt dat het goed zit. Dat Moerse Boys na de periode van Corona nog leeft. Dat het ongewone weer gewoon wordt.
Wat een heerlijk weekend. Wat heb ik dit gemist!
