Voor Moerse Boys, door Moerse Boys en (vaak) over Moerse Boys. Dat is Vakkie C in een notendop. Deze columnrubriek werd ooit bedacht om de ontstane Coronaleegte te vullen, maar heeft inmiddels een permanent karakter. Iedere zaterdagochtend kunt u in deze rubriek een column/verhaal/artikel lezen. Regelmatig staat onze club centraal, maar ook andere zaken in het leven passeren de revue. Vakkie C is leesvoer voor bij het ontbijt, tijdens het toiletbezoek of wanneer dan ook. Vandaag deel 73: NICKY!
De afgelopen jaren heb ik mezelf nuttig proberen te maken als grensrechter, of beter gezegd assistent-scheidrechter, bij Dames 1. Een nobele taak al zeg ik het zelf, en ik probeer mijn best te doen om alles zo goed mogelijk te laten verlopen, maar voor de fame hoef je het niet te doen. De wetenschap dat dat nou eenmaal de rol van “grensjager” is geeft me in elk geval nog een beetje voldoening. Want waar spelers en zelfs scheidrechters steeds meer in de spotlights komen naarmate het niveau omhoog gaat, blijf je als vlagger gewoon vlagger. Dankzij de “vierde official” heb je niet meer het lulligste baantje van het voetbal, maar echt spannend wordt het nooit.
De beste wedstrijden vlag je als je geen fouten maakt en dus geen gezeik krijgt. Een handje van de aanvoerder, een schouderklopje van de scheids. Daar doen we het voor. Vaker ben je echter de gebeten hond. Ik kan me nog een wedstrijd herinneren in Sprundel waarbij ik de gelijkmaker van de thuisploeg afvlagde (scherp gezien Zolav!) en de prima scheids mijn vlagsignaal overnam. Deze juiste beslissing werd mij niet in dank afgenomen en vanaf dat moment werd mij, als ik weer langs de Sprundelse bank paradeerde, duidelijk gemaakt dat men het op z’n zachts gezegd niet met mijn beslissing eens was. Nog nooit hoorde ik zoveel mannelijke geslachtsdelen langs het veld vliegen bij een dameswedstrijd, zeker nadat we kort na mijn scherpe blik op 0-2 kwamen…
Waar voetballers over het algemeen steeds meer fans krijgen, naarmate ze op een hoger niveau voetballen, is dat bij (assistent-) scheidsrechters het tegenovergestelde. Als voetballer moet het kicken zijn om door 20.000 man toegezongen te worden na een lekkere steekpass, als vlaggenist krijg je door datzelfde volle stadion te horen dat je “die vlag maar in je reet moet steken” nadat je een speler, terecht, terugvlagt wegens buitenspel. Heerlijk.
Ik moet ook eerlijk bekennen dat ik ook zo’n supporter ben, ook al ben ik zelf assistent scheidsrechter. Ruim 20 jaar op Vak G zorgen ervoor dat ik met een arendsoog het spel in beeld heb en dat ik prima kan zien dat het 80 meter verderop écht geen buitenspel was, en dat wil je op zo’n moment laten weten ook. Kort maar krachtig.
Menig scheidsrechter en grensrechter heeft het de afgelopen 25 jaar moeten ontgelden. Toch was er één uitzondering. Één grensrechter mocht foutjes maken. Nicky Siebert. Elke keer als Nicky grensrechter was in Breda en aan de warming-up begon was er op Vakkie G, twee rijen voor ons, steevast een medesupporter die zo hard als hij maar kon “NICKY!!!” riep, waarna de duim van de vlaggenist omhoog ging en de man-met-de-vlag even de man-met-de-glimlach werd als hij onze kant op zwaaide. Of onze mede-supporter Siebert persoonlijk kent weet ik niet, maar het ritueel zorgde voor een speciale band tussen ons hele vak en de goedlachse grensrechter.
Nicky kreeg aanzienlijk minder gezeik over zich heen dan andere grensrechters, maar dat kan ook komen omdat Nicky nou eenmaal een prima grens was en dus sowieso minder foutjes maakte (of juiste beslissingen nam waar wij het niet mee eens waren…) Nicky was ook de enige grensrechter die veel mensen herkenden want in tegenstelling tot zijn collega’s langs de lijn kwam Nicky soms wél in het nieuws. Zo werd hij door Kenneth Perez eens uitgescholden met uiterst racistische bewoordingen. Een smet op zijn carriere zou Siebert het later noemen, terwijl Perez natuurlijk degene zou moeten zijn die dat zo zou moeten voelen. Dat deze vervelende man sindsdien nog steeds vrolijk aan mag schuiven bij allerlei voetbalprogramma’s terwijl er bij het minste geringste vermoeden van racisme op een tribune direct krantenpagina’s volgeschreven worden is mij een raadsel, maar dat terzijde.
Nicky kwam ook eens in het nieuws toen hij, na een iets te gezellig feestje na een Europacupwedstrijd, een brandblusser leeg spoot in de gang van het hotel. Heeeeeeujjj!!! De internationale carriere van Siebert was daarna ten einde, maar in Nederland vlagde hij gelukkig vrolijk door. Na ruim 500 wedstrijden en een carrière van bijna 20 jaar kwam daar anderhalve maand geleden een einde aan.
In Almelo was de wedstrijd Heracles – Groningen de laatste van Nicky. De 51 jarige grensrechter zette er in een leeg en koud stadion een punt achter. Na de wedstrijd weliswaar een bosje bloemen en lovende woorden, maar de kille ambiance paste totaal niet bij de leukste en beste vlagger van Nederland.
Wat was het mooi geweest als Nicky zijn laatste wedstrijd in Breda had afgewerkt, buiten de pandemie om. In een volgepakt Rat Verlegh Stadion zou hij ongetwijfeld een ereronde hebben kunnen lopen (net zoals het spontane ererondje van Zjelko Petrovic toen deze zijn laatste wedstrijd ooit speelde in Breda met RKC en huilend langs alle tribunes liep waar een staande ovatie hem ten deel viel) en het applaus gekregen dat een man zoals hij verdiend. Dan had ik vanaf F5 onze oude onderbuurman vast nog één keer horen schreeuwen en had Nicky nog één keer kunnen zwaaien. De tranen die in Almelo vloeiden bij Nicky zouden gevoeld worden door 20.000 supporters.
Helaas, het werd Almelo op een koude zaterdagavond. Heracles – Groningen 1-0.
Aantal supporters: 0
Man of the Match: Nicky Siebert.
Nicky bedankt namens alle voetballiefhebbers.
En namens alle vlaggers nog een beetje meer…
