Voor Moerse Boys, door Moerse Boys en (vaak) over Moerse Boys. Dat is Vakkie C in een notendop. Deze columnrubriek werd ooit bedacht om de ontstane Coronaleegte te vullen, maar heeft inmiddels een permanent karakter. Iedere zaterdagochtend kunt u in deze rubriek een column/verhaal/artikel lezen. Regelmatig staat onze club centraal, maar ook andere zaken in het leven passeren de revue. Vakkie C is leesvoer voor bij het ontbijt, tijdens het toiletbezoek of wanneer dan ook. Vandaag deel 72: De rivaal.
Terwijl ik voor de zoveelste keer de backspace toets voor langere tijd en steeds geagiteerder indruk, zoekend naar een onderwerp voor deze column, wordt er op ESPN voorbeschouwd op het duel tussen PSV en Ajax. Israëliër Eran Zahavi kijkt in een leeg Philips Stadion op de zestien meter richting de goal. De twee palen met daarop de dwarslat wordt met een haviksoog geïnspecteerd. Iedere groene of wit gekalkte grasspriet wordt zorgvuldig bekeken, niets wordt aan het toeval overgelaten. Een wedstrijd als deze tussen twee rivalen is altijd net iets meer beladen als anderen.
Ri·vaal (de; m,v; meervoud: rivalen) mededinger; = medeminnaar. Iemand die hetzelfde wil als jij en daarom een bedreiging vormt, vertelt Van Dale. Hetzelfde wil als jij is in deze de felbegeerde kampioenschap schaal natuurlijk. Als twee kleine kinderen die ruziën over die laatste lolly. Als twee jonge pubers die strijden om het mooiste meisje van de klas. Als twee hongerige leeuwen die vechten om die snelle antilope.
Wat zou het voetbal zijn zonder rivalen. Ondanks of een team op voorhand een sterkere selectie heeft, zijn dit soort wedstrijden altijd wedstrijden op zich. Rivalen zijn vaak ook de buurclubs, en in het geval van Moerse Boys is dat natuurlijk de zwart-rode combinatie vv Zundert. In 2018 stonden beide ploegen na lange tijd weer in competitieverband tegenover elkaar. Terugkijkend naar de vele artikelen die er destijds over geschreven zijn en de foto’s die tijdens en rondom de wedstrijddag gemaakt zijn, laat mij nog meer beseffen hoe zeer ik zo’n middagje voetbal mis. Rijen dik stond het, juichend en hangend over elkaar. Momenteel ondenkbaar.
Spelers van beide clubs kennen elkaar, zijn wellicht nog vrienden onderling. In de Zundertse café’s werd destijds al weken, zo niet maanden, lang uitgekeken naar deze duels. Pilsje of een boomstammetje in de hand, geinend over hoe ze elkaar zouden gaan dollen. Vanaf het moment dat de scheidsrechter voor het eerst blaast, is het gedaan met de gein en ontstaan er zelf wat opstootjes. Ik houd ervan.
Zelf voetbal ik in de lagere regionen van het amateurvoetbal, ook wel bekend als de Kelderklasse, waar ieder jaar weer wordt uitgekeken naar de bekendmaking van het speelschema. VV Zundert en ook de blauwe rivaal uit Rijsbergen zijn jaarlijks terugkomende tegenstanders waar weken van tevoren naar wordt uitgekeken. ‘Wedstrijden waarvoor je jezelf niet voor hoeft op te laden, dat wordt vanzelf gedaan’ zoals ze dat zo mooi zeggen. In mijn eerste jaar als senior waren we ingedeeld bij het Sint-Willebrordse Rood-Wit. Een duel waar door de gelouterde jongens uit het team al reikhalzend naar uit werd gekeken: ‘dat wordt een pittig potje’. Het thuisduel tegen de ‘Theikse’ ploeg bevatte alles. Vele doelpunten, penalty’s, een ziekenhuis-bezoek, vechtende supporters. Achteraf gezien kan ik er alleen maar van genieten. Wat tumult kan geen kwaad en het blijft een goed verhaal op verjaardagen.
Inmiddels gaat de klok van PSV – Ajax richting de negentig minuten. Aanvoerder van de Amsterdammers Dusan Tadic heeft, tot grote ergernis van ondergetekende, zojuist in de laatste minuut van de reguliere speeltijd een (terechte) penalty tegen de touwen gejaagd. Een handsbal van PSV-aanvoerder Denzel Dumfries was de aanleiding. Beide spelers, met dus de band om de arm, verliezen even het hoofd en besluiten het gevecht verbaal verder aan te gaan. De moeder van de één wordt erbij betrokken met een scheldkanonnade van de ander tot gevolg. Stoom uit de oren, heerlijk. Niks gaat boven een duel tegen een goede rivaal.
