Voor Moerse Boys, door Moerse Boys en (vaak) over Moerse Boys. Dat is Vakkie C in een notendop. Deze columnrubriek werd ooit bedacht om de ontstane Coronaleegte te vullen, maar heeft inmiddels een permanent karakter. Iedere zaterdagochtend kunt u in deze rubriek een column/verhaal/artikel lezen. Regelmatig staat onze club centraal, maar ook andere zaken in het leven passeren de revue. Vakkie C is leesvoer voor bij het ontbijt, tijdens het toiletbezoek of wanneer dan ook. Vandaag deel 56: Dromen moet!
Door de corona-bubbel is ons kringetje steeds kleiner geworden. Naar de supermarkt of de bakker lijkt wel een uitstapje te worden. Gelukkig dalen de aantallen volgens diverse instanties, maar voorlopig zit je toch nog in je bubbel, zodat je geen risico vormt voor de ouderen onder ons en de capaciteit op de IC onder controle houdt. Maar wat doe je dan met de tijd die normaal gesproken aan allerlei sociale activiteiten besteedde?
In mijn geval ga je ’s avonds bovengemiddeld tv kijken. “Gelukkig” is er veel voetbal. Bijna iedere dag. Maar na een kwartiertje voetbal kijken in een leeg stadion met FIFA20 geluiden in de mix, ben ik er wel klaar mee. Geen beleving, geen sfeer, niks. Ik kijk de samenvatting wel. Goh, wat mis de zondag op Akkermolen. Dus hup, zappen maar. En dan kom je bij onze commerciële zenders terecht, die ieder uur ervoor zorgen dat je een inkijk krijgt in het leven van iemand anders, bekend of onbekend. Vroeger heette je dan een voyeur of een gluurder, tegenwoordig valt het onder de real-life-soap-kijker. Horrorhuurders, Lang leve de liefde, Chateau Meiland, De Frogers, Massa is kassa, Ik geloof in mij. Bekende en onbekende Nederlanders opeens in de spotlights en je kijkt mee bij alles wat ze doen.
Nadat ik op vrijdagavond die-hard fan was geworden van Peter Gillis, de vakantieparkenkoning van Brabant en omstreken, sloeg de schrik me om het hart, toen deze serie na 6 afleveringen stopte. Wat nu? Geen uitspraken meer van de Gillis als “Daar word ik fox wild van” en “Massa is kassa“. Moet ik dan toch op vrijdagavond weer naar wedstrijden Keukenkampioendivisie gaan kijken? Of naar de 800ste keer Bruce Willis in Die Hard 1 of 2 of 3 of 4, 5, 6, 7?
Maar nee hoor, de commerciële zender in kwestie had weer een nieuwe real life serie klaar staan voor mij, genaamd “Ik geloof in mij”. En wat ik niet voor mogelijk had gehouden, na het afscheid van de familie Gillis, is toch gebeurd. Ik ben op slag fan geworden van dit programma met minder bekende zangers op zoek naar een A-status. Op Facebook zie ik trouwens dat ik in het Zundertse niet de enige ben die op vrijdagavond 22:00 uur met een pilske en een zak chips voor de tv gaat zitten om de belevenissen van René le Blanc, Rutger van Barneveld, Wally McKey en Dave van Well te volgen. Dat stemt me wel gerust. Ik mankeer gelukkig niets. En het mooie van dit alles, deze artiesten bereiken nu toch datgene wat ze willen, namelijk landelijke bekendheid. Maar zijn zij nu A-artiesten geworden? Ik denk het niet.
Maar wat is eigenlijk een A-artiest? Volgens mij is dat in ieders interpretatie weer anders. Volgens René le Blanc zijn de Toppers A-artiesten, waar hij graag tussen wil staan. Daarnaast is deze René een verwoed fan van Engelbert Humperdinck, in zijn ogen een artiest van wereldklasse. Ik denk dat Hans van Peppen Jr. daar heel anders over denkt. Maar ja, dit is René’s interpretatie op het begrip wereldster of A-artiest.
Eigenlijk is het net als bij voetballen. Je streeft als voetballer een doel na, je hebt je voorbeelden en je dromen en je droomt vervolgens om in de voetstappen te treden van jouw voetbalhelden. Of dat nu Cristiano Ronaldo, Messi, Frenkie de Jong, Wout Brama of Leroy Daems is. Dat maakt niet uit. Dromen mag, nee dromen moet, ieder met zijn eigen kijk op de zaken.
Ik droom nu al van een drukbezocht Sportpark Akkermolen, ik droom nu al van een bloemencorso Zundert met als optredende artiesten René le Blanc, Rutger van Barneveld, Wally McKey en Dave van Well. Maar hier in mijn tijdelijke bubbel kan ik niet wachten tot het weer vrijdagavond 22:00 uur is.
