Voor Moerse Boys, door Moerse Boys en (vaak) over Moerse Boys. Dat is Vakkie C in een notendop. Deze columnrubriek werd ooit bedacht om de ontstane Coronaleegte te vullen, maar heeft inmiddels een permanent karakter. Iedere zaterdagochtend kunt u in deze rubriek een column/verhaal/artikel lezen. Regelmatig staat onze club centraal, maar ook andere zaken in het leven passeren de revue. Vakkie C is leesvoer voor bij het ontbijt, tijdens het toiletbezoek of wanneer dan ook. Vandaag deel 58: In de naam van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest.
25 juni 1978 en ik had al enkele dagen buikpijn. Geen wonder, het Nederlands elftal stond op het punt de WK finale in Argentinië te spelen. Bij winst kunnen we gelijk de zwarte bladzijde van de finale van 1974 weggooien. Als 15jarig aankomend puberke zie ik ze winnen van Iran 3-0, gelijk spelen tegen Peru en verliezen van Schotland 2-3. Met de hakken over de sloot naar de finalepoule. Winst tegen Oostenrijk, 5-1, gelijk tegen Duitsland 2-2 en wederom winst tegen Italië 2-1. In de finale wacht wederom het thuisland, ditmaal Argentinië. Elf slagers die voor de ogen van ruim 70.000 criminelen op de tribune in een intimiderende sfeer alles uit de kast haalden wat God verboden heeft. Ach, wisten zij veel. Dictator Videla regeerde het land ook op die manier, vraag dat maar aan de Dwaze Moeders. Smeerlappen, misdadigers. Zo voetbalden ze niet alleen, zo zagen ze er ook uit. Fillol, Passarella, Tarantini, Ardiles, Kempes, Bertoni, Luque. Ik zie ze zo weer staan. Als je had gezegd dat het bankovervallers waren, dan had ik het ook geloofd. Kempes en Nanninga scoorden in de reguliere speeltijd. Rensenbrink deed dat niet en zo werd er verlengd. Via wederom Kempes en Bertoni gebeurde wat iedereen al wist. Argentinië moest wereldkampioen worden en Argentinië werd wereldkampioen. Godnondeju, wat een gruwelijke hekel heb ik aan die Zuid Amerikanen gehad. Weken, maanden, wat zeg ik? Jaren! En als ik dit zo opschrijf, voel ik weer datzelfde vervelende, onbestemde gevoel.
29 juni 1986, het WK wordt in Mexico gespeeld. Nederland plaatste zich niet voor de eindronde en dat is goed voor mijn gemoedsrust. Zodoende kan ik heerlijk relaxed het verloop van het toernooi volgen. Ik koop een tv’tje met een beeldscherm van 30cm voor op mijn slaapkamer om ook de wedstrijden te volgen die pas laat in de avond of om middernacht beginnen. Maar een heel toernooi neutraal kijken is voor mij niet weggelegd. Met open mond volg ik de verrichtingen van ‘El Diez’, Nummer Tien. Wat een talent, een Cruijff en Pele in 1 lijf. Spelend bovendien in het mooiste shirt der nationale voetballanden, dat prachtige shirt met wit/lichtblauwe verticale strepen. Ik was op slag fan! Altijd iets onverwachts, zoooooo lichtvoetig. Pure passie en totale ontembaarheid. Mede door de hand van God en een weergaloze solo schoot hij Argentinië hoogst persoonlijk naar de wereldtitel. Zijn naam, Diego Armando Maradona, Pelusa (Pluisje). Vergeten is de helse pijn van 1978 en sinds dat toernooi ben ik op ieder WK voor Argentinië.
Maar Maradona leefde zoals hij speelde, zonder reserve. En op 60jarige leeftijd bezweek hij aan een hartstilstand. Een hart dat hij jarenlang op de proef stelde met drank en drugs. Om over de vrouwen nog maar te zwijgen, die versleet hij meer dan dat er schroeven aan de Moerdijkbrug zitten. Argentinië en Napels zijn hun Godenkind kwijt. Alleen op het voetbalveld was Diego Maradona helemaal veilig, daar had je geen fotografen, geen bewakers, geen fans, geen gekken, geen toeterende auto’s, geen hysterische mensenmassa,….. Er zijn mensen die het gek vinden dat Maradona een beetje gek is geworden. Ze spreken schande van z’n gedrag, ze doen schamper over hem. Ze hebben geen idee. Heeft er ooit een voetballer geleefd die zo hysterisch werd aanbeden als Maradona en die publiek bezit was. Die een leven lang werd opgejaagd, achtervolgd, omarmd en plat geknuffeld. Nee, die is er nooit geweest. Maradona kon zo fantastisch voetballen dat je niet geloofde wat je zag. Er zijn mensen die zich nog steeds afvragen wie de beste voetballer aller tijden was. Nou, dat lijkt mij geen discussie, kijk maar gewoon alle beelden terug bij Argentinië, bij Boca Juniors, bij Napoli, die hij in 1987 en 1990 aan de landstitel hielp. De snelheid, de balcontrole, de techniek, de hardheid, het spelinzicht. Het is echt ongelofelijk. Hij nam complete elftallen op zijn rug, hij maakte niet alleen Napels gelukkig, maar heel Argentinië. Niet voor niets heeft het land 3 dagen van nationale rouw afgekondigd. Dat moet Maxima nog maar voor elkaar zien te krijgen. De tragiek was onvermijdelijk. Diego Maradona was ook een slachtoffer van zijn tijd, want niemand beschermde hem. Hij had geen marketingafdeling, geen professioneel managementkantoor, geen beveiligingsteam. Iedereen kon hem aanraken, iedereen wilde in zijn buurt zijn, iedereen wilde een stukje Maradona, iedereen wilde iets van hem. En dan vinden ze het gek dattie gek werd……Tot hij afgelopen week zijn hand teruggaf aan God….
‘Op een dag hoop ik dat wij samen in de hemel kunnen voetballen’, liet Pele zich eens ontvallen. Welnu, het is zover. Maradona is naar de hemel, daar waar een God thuis hoort. En heel de wereld rouwt. In de naam van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest…..
