Voor Moerse Boys, door Moerse Boys en (vaak) over Moerse Boys. Dat is Vakkie C in een notendop. Deze columnrubriek werd ooit bedacht om de ontstane Coronaleegte te vullen, maar heeft inmiddels een permanent karakter. Iedere zaterdagochtend kunt u in deze rubriek een column/verhaal/artikel lezen. Regelmatig staat onze club centraal, maar ook andere zaken in het leven passeren de revue. Vakkie C is leesvoer voor bij het ontbijt, tijdens het toiletbezoek of wanneer dan ook. Vandaag deel 54: Ode aan de scheidsrechter.
De meest ondankbare taak in het voetbal, dat moet toch zonder twijfel die van scheidsrechter zijn. Vaak geüniformeerd in een opvallende fluor-tricot flaneren ze over de velden als de ‘baas’ van de wedstrijd. Hij kan een wedstrijd maken of breken en voor je eigen gevoel is het vaker het laatste. Google leert mij dat er ongeveer 800.000 amateur voetbalwedstrijden per jaar zijn, betekent dat er ook 800.000 keer een scheidsrechter aan te pas kwam.
Björn Kuipers
Ik moet eerlijk bekennen dat ik alles behalve diegene ben die de scheidsrechter in wedstrijden nooit bekritiseerd heeft. Hij was regelmatig niet mijn grootste vriend in die 90 minuten. Ik zal ongetwijfeld weleens gelijk hebben gehad maar des te vaker zal de desbetreffende leidsman het bij het juiste eind hebben gehad. Het is ook niet makkelijk is wel gebleken. Op het allerhoogste niveau beschikken ze over de allermodernste technologie om alles te dubbel checken en met 212 camera’s op en rond het veld, dan nog duurt het zo nu en dan een eeuwigheid voordat een definitieve beslissing is genomen. Vaak ook redelijk afgetraind lopen ze de bal volgend van 16 tot 16 meter. Zelfs de grote Björn Kuipers maakt weleens een fout.
Hoe moet het voor de scheidsrechters op ons niveau zijn? Vaak al op (hoge) leeftijd, ietwat te zwaar en steevast gepositioneerd in hun geliefde middencirkel, besteden ze hun vrije zaterdag of zondag om een wedstrijd te fluiten. En waarom? Ik kan het me haast niet voorstellen maar het zou toch een soort van plezier moeten zijn? Jezelf iedere week uit laten schelden door volwassen mannen of vrouwen. Een foute beslissing, dan krijgen ze uiteraard de wind van voren. Fluit je de hele wedstrijd foutloos, dan vind iedereen het normaal en hoor je ze niet. Zoals ik al zei, ondankbaar.
Ouders
Terugkomend op het feit dat ik zelf ook weleens kritisch ben, ik ben zelf ooit ook scheidsrechter geweest. Van kinderen weliswaar maar die waren alles behalve de boosdoener voor het feit dat ik mijn kaarten en fluit voorlopig aan de wilgen heb gehangen. Nee, bij de allerkleinste maakt het niet uit of je nu een goede of foute beslissing maakt, als ze maar even met zijn allen achter de bal aan kunnen rennen. De ouders denken daar geregeld anders over. Hoe fijn moet het voor die scheidsrechters zijn dat deze nu even niet welkom zijn dankzij de nieuwe maatregelen.
Onlangs overleed de flamboyante en in Breda geboren scheidsrechter Frans Derks. Met zijn broekje net wat te hoog opgetrokken was hij geliefd onder vele spelers aangezien hij zijn kaarten geregeld bewust in de kleedkamer achterliet. Een liefhebber van hard voetbal en als het echt moest een verbale vermaning. Man van mijn hart. In mijn jonge jaren was Pierluigi Collina de ‘scheids-der-scheidsrechters’ op dat moment. Wanneer je als speler een weerwoord liet blijken aan hem, keek hij je aan met zijn uitpuilende ogen en was je al snel stil. Autoriteit in optima forma.
Respect
Mij kwam ten ore dat er een aantal scheidsrechters zijn gestopt bij Moerse Boys en dat het aantal daarmee tot een zorgelijk aantal is gekomen. Corona of niet, zonder scheidsrechters geen voetbal en dus hoop ik en vele anderen dat er nieuwe scheidsrechters bij komen. Voor diegene die mij in de toekomst zullen tegenkomen, alvast excuses mocht ik toch weer even het hoofd verliezen. Diepe respect voor jullie allen.
