Vakkie XCIII: Strafschoppen

U bevindt zich hier:
/ Vakkie XCIII: Strafschoppen

Voor Moerse Boys, door Moerse Boys en (vaak) over Moerse Boys. Dat is Vakkie C in een notendop. Deze columnrubriek werd ooit bedacht om de ontstane Coronaleegte te vullen, maar heeft inmiddels een permanent karakter. Iedere zaterdagochtend kunt u in deze rubriek een column/verhaal/artikel lezen. Regelmatig staat onze club centraal, maar ook andere zaken in het leven passeren de revue. Vakkie C is leesvoer voor bij het ontbijt, tijdens het toiletbezoek of wanneer dan ook. Vandaag deel 93: Strafschoppen.

Wat blijft dat toch een vreemd fenomeen, de strafschop. Gisteren was het weer eens zover. De Oranje-vrouwen misten er in totaal drie, één tijdens de wedstrijd en nog twee in de noodzakelijke serie schoten vanaf elf meter na 120 minuten voetballen in de slopende hitte. Oranje heeft zo wie zo geen goede ervaringen met strafschoppen op toernooien, maar dat heeft niets met de kleur oranje te maken, zoals iedereen met een Moerse Boys-verleden wel weet.

De penalty of “strafschop” werd 130 jaar geleden in 1891, 25 jaar na de introductie van de buitenspelregel, ingevoerd in het hedendaagse voetbal. Het is officieel een strafmaatregel die tijdens een wedstrijd getroffen kan worden door een scheidsrechter om een team direct een scoringskans te bieden vanaf elf meter. Een penalty kan worden toegekend tegen de partij de binnen het eigen zestienmetergebied een overtreding begaat waarvoor buiten dat gebied een directe vrije trap zou zijn toegekend.

Na verloop van tijd is de strafschop niet alleen een stafmaatregel gebleken, maar ook een middel om een noodzakelijke beslissing te forceren. In een heel grijs verleden werd er na verlenging en een gelijke stand getost om te bepalen wie de winnaar was. Tijdens het EK van 1968 zorgde een toss ervoor dat thuisland Italië de finale mocht spelen. In de halve finale kwam Italië niet verder dan 0-0 tegen de Sovjet-Unie. Ook in de verlenging werd er niet gescoord. Het lot wees de Italianen aan als winnaar. Hoe? Door een muntstuk op te gooien. Munt. Oftewel de Italianen stonden in de finale en de Sovjets kunnen naar huis. ‘Ik vertrok naar de kleedkamer samen met de Russische aanvoerder Albert Shesternev’, vertelde Italië-captain Giacinto Facchetti later. ‘Daar pakte de scheidsrechter (Kurt Tschenscher uit West-Duitsland, red.) een oud muntje en ik koos voor munt. Dat bleek de juiste keuze en wij gingen door naar de finale. Ik sprintte terug naar het veld waar zeventigduizend mensen in spanning zaten te wachten. Mijn gejuich maakte hen duidelijk dat er een Italiaans feestje gevierd kon worden.’

Daarna werd de strafschop gemeengoed als beslissingsmethode (gelukkig maar). Want dit betekende in veel gevallen toch veel spanning en spektakel. De langste strafschoppenserie uit de geschiedenis (voor zover ik heb kunnen terughalen) vond plaats in 2005 in het bekertoernooi van Namibië. De bekerfinalisten aldaar hadden er 48 nodig voor een beslissing. De langste serie tijdens een internationaal toernooi vond plaats in de halve finale van het Europees kampioenschap voetbal onder 21 in 2007. Jong Oranje en Jong Engeland moesten er in totaal 32 nemen voordat Jong Oranje zich plaatste voor de finale.

Natuurlijk staan in ons collectieve geheugen diverse strafschoppen en -series gegrift. In 1976 besliste Antonin Panenka de finale van het EK met een bekeken stifje over de vallende en grabbelende Sepp Maier. Of wat te denken van de strafschop in tweeën van Johan Cruijff en Jesper Olsen van Ajax in 1982. Otto Versveld, destijds de keeper van Helmond Sport wist niet wat hem overkwam. Maar de credits van die strafschop horen niet thuis bij onze legendarische nummer 14, maar gaan naar onze Zuiderburen. Daar hadden Rik Coppens en André Piters ditzelfde kunstje al in 1957 tijdens een interland van België tegen Ijsland geflikt.

Op 29 juni 2000 stond Oranje tijdens de halve finale van het EK voetbal in de Amsterdam ArenA tegenover de Azzurri. Frank de Boer en Patrick Kluivert misten tijdens de wedstrijd ieder al een penalty. Na verlenging bleef het 0-0, dus moesten er strafschoppen worden genomen. Frank de Boer, Jaap Stam en Paul Bosvelt faalden vanaf elf meter. Edwin van de Sar wist slechts één strafschop te keren, dus gingen de jubelende Italianen door naar de finale. En Nederland had al een trauma overgehouden aan de penaltyserie twee jaar daarvoor, toen we eruit vlogen na strafschoppen tegen Brazilië. Ook Clarence Seedorf had een haat-liefde-relatie met de strafschopstip als hij een oranje-shirt aan had. Gelukkig kende ons eigen Moerse Boys een veel leukere historie als het aankomt op strafschoppen, want de serie tegen Vlijmense Boys kan iedere rechtgeaarde Moer-fan zich nog zo voor de geest halen. Ik hoor de spreekkoren nog als de dag van gisteren: “Die 4 die kan niks, die 4 die kan niks olé olé!!!”.

Voor onze jongste voetballers bij Moerse Boys is de penaltyreeks elke zaterdag de slagroom op de taart van hun sportochtend. Elke pupil mag immers na de wedstrijd zijn eigen jubelmoment regisseren door te proberen een strafschop binnen te schieten. Ook al heeft men de wedstrijd verloren, bij de penalty’s begint de stand weer op 0-0 en valt er dus weer iets te winnen. Allemaal gespannen koppies bij de aanloop. En vervolgens de blijdschap of het verdriet na het schot. Juist dat ene moment na het nemen van de strafschop kan bepalend zijn voor het wel of niet slagen van een voetbalochtend.

Ik kan niet wachten totdat op Akkermolen de eerste strafschoppen weer worden genomen.

Voor de liefhebbers toch nog ff terug naar 2009.

 

Facebook
Twitter
LinkedIn
WhatsApp