Voor Moerse Boys, door Moerse Boys en (vaak) over Moerse Boys. Dat is Vakkie C in een notendop. Deze columnrubriek werd ooit bedacht om de ontstane Coronaleegte te vullen, maar heeft inmiddels een permanent karakter. Iedere zaterdagochtend kunt u in deze rubriek een column/verhaal/artikel lezen. Regelmatig staat onze club centraal, maar ook andere zaken in het leven passeren de revue. Vakkie C is leesvoer voor bij het ontbijt, tijdens het toiletbezoek of wanneer dan ook. Vandaag deel 92: Gemiste kans.
16 maart 2004. Nog nooit was NAC zó dicht bij de bekerfinale sinds die ene keer in 1973 en de oorwassing een jaar later. Hoewel we in Enschede zijn kunnen we de Kuip ruiken. De geblesseerde ‘Nkufo wordt ingebracht , scoort twee keer en wordt er weer uitgehaald, maar Pieter fucking Collen zorgt vlak voor tijd voor de 2-2. Verlenging dus. Het momentum voor NAC. Beide teams zitten er helemaal doorheen en penalties lijken onontkoombaar. Tot die ene uitbraak. Nordin Boukari alleen op Paauwe af. Ik klim op mijn stoel, midden in het Twente vak, en steek mijn handen de lucht in. Dit moet hem zijn. Boukhari schiet ons naar Rotterdam. Een standbeeld lonkt…
Boukhari mist.
Niet veel later mist hij ook de beslissende penalty. De tukkers weten me te vinden terwijl ik met mijn handen voor mijn ogen Boukhari nog een keer of acht alleen op de doelman af zie gaan. Geen Kuip, geen finale, geen historie.
Nederland heeft Robben en de teen van Casillas, Breda heeft Boukhari en die rotkop van Cees Paauwe.
De ene gemiste kans blijft langer nadreunen dan de andere, maar het hoort er bij. Sterker nog, het leven hangt aan elkaar van gemiste kansen. Dat klinkt misschien nogal zwaar, maar het is wel zo. Elke keuze die je maakt, elke beslissing die je maakt zorgt voor het ene wel en het andere niet. Als je kiest voor het een, kies je niet voor het ander. Simpel. Prima ook.
Toch zijn er voor iedereen ongetwijfeld momenten waarop je, achteraf gezien, je keuze anders had willen maken. Wél een keuze voor het één had willen maken. Waarop je in plaats van een tikkie terug de bal vol op doel had willen schieten. Omdat het kan. Omdat niet geschoten altijd mis is.
Wél die ene persoon de waarheid vertellen in plaats van alles maar accepteren, wél gewoon je mond houden en je kwetsbaar opstellen in plaats van je stoerder voordoen dan je bent. Wél zeggen hoe je je voelt. Wél je eigen gevoel volgen. Mallorca. Lapland. Mencia. Moerse Boys.
Genoeg gemiste kansen. Genoeg momenten die je achteraf anders zou doen. Genoeg tikkies terug, te weinig schoten op doel.
Het hoort er allemaal bij en het is ook allemaal zoals het is. Maar een gemiste kans is pas een gemiste kans als je er niets van opsteekt. Als je de volgende keer weer dezelfde hoek uitzoekt waar de keeper al ligt. Van fouten moet je leren is wellicht een afgezaagde doodoener maar tegelijkertijd ook de waarheid. Spijt is verstand dat te laat komt. Nóg zo een. Leren van gemiste kansen zodat spijt later geen optie is.
Spreek je uit. Hou je mond. Kus. Vecht. Heb lief. Ga verder. Geen tikkies terug meer. Geef spijt geen kans.
Ik hoorde pas een verhaal over een dorpsgenoot die elders woont en zijn moeder op een doordeweekse avond opbelde enkel en alleen om te zeggen dat hij van haar hield. “Wa doede gij nou gek?!” was haar eerste reactie, tranen van geluk de tweede. Spijt geen kans geven. Geen tikkies terug meer. Vorig jaar lag mijn vader met corona in het ziekenhuis en konden we alleen maar bidden dat het goed zou komen. Dat kwam het maar inmiddels is zijn gezondheid toch dermate achteruit gegaan dat de breekbaarheid van het leven zich steeds vaker laat zien. En dus zei ik pasgeleden dat ik van hem hou. En van m’n moeder. Spijt geen kans geven.
We zouden het allemaal wat meer moeten doen. En vaker. Niet alleen op moeilijke momenten. Niet alleen in de blessuretijd maar de gehele wedstrijd. Geen angst meer voor de goal, geen tikkies terug meer. Leren van de gemiste kansen in het verleden, kop omhoog en op naar de goal. Geen schaamte, geen spijt. Het hoeft niet groots te zijn, het hoeft geen wereldgoal te zijn. een intikkertje is ook prima, een rollertje in leeg doel mag ook. Liefde voor het spelletje, liefde voor het leven.
De kans is groot dat je dit schrijfsel leest op je mobiel. Als je zometeen bij de laatste zin bent aanbeland, stop hem dan niet terug in je zak maar ga er voor. Niet geschoten is altijd mis. Bel je moeder. App je zoon. Kus je vriendin. Knuffel je hond. Doe het. Geef spijt geen kans. Geen gemiste kansen meer. Geef dat compliment. Deel de liefde. Spreek je uit. Laat je horen. Schiet zo hard als je kunt op goal!
Een gemiste kans is pas een gemiste kans als je er niets van leert.
13 april 2012. In Valkenswaard vieren wij een vrijgezellenfeest. In het café staat Twente – NAC op. Wij juichen fanatiek bij de 0-1 van Alex Schalk. Een andere groep juicht twee keer overdreven hard voor Luuk de Jong. Niet omdat ze voor Twente zijn maar omdat wij voor NAC zijn. De officiële speeltijd zit er op en de groep aan de andere kant van het café staat klaar om ons het verlies in te wrijven. Onze vrijgezel lijkt klaar om dat op niet te misverstane wijze te beantwoorden. Dit kan wel eens vervelend worden. De 92e minuut loopt. Een laatste aanval. Niet geschoten is altijd mis. 2-2! Twee fucking twee! Feest! Nog meer bier! De groep aan de andere kant van het cafe wordt vergeten, het startschot voor een memorabele avond is gegeven.
Doelpuntenmaker in Enschede? Nordin Boukhari.
Een gemiste kans is pas een gemiste kans als je er niets van leert…
