Voor Moerse Boys, door Moerse Boys en (vaak) over Moerse Boys. Dat is Vakkie C in een notendop. Deze columnrubriek werd ooit bedacht om de ontstane Coronaleegte te vullen, maar heeft inmiddels een permanent karakter. Iedere zaterdagochtend kunt u in deze rubriek een column/verhaal/artikel lezen. Regelmatig staat onze club centraal, maar ook andere zaken in het leven passeren de revue. Vakkie C is leesvoer voor bij het ontbijt, tijdens het toiletbezoek of wanneer dan ook. Vandaag deel 45: D’n zotte Engel.
Ron Brandsteder zong ooit Engelen bestaan niet, het Ajax-publiek zong Daar hoorden zij engelen zingen, vele keepers vertelden in het verleden over het engeltje op de lat. Hans van Breukelen wijdde er zelfs een boek aan genaamd Het Engeltje, en hoewel ik al veel gelezen heb, heb ik deze uitgave aan me voorbij laten gaan, het lijkt mij geen pageturner. Geef mij een heerlijk dubbel bier en je zult me horen zeggen alsof er een Engeltje over je tong pist.
De jongeren onder ons zullen nooit van hem gehoord hebben, de ouderen zeker wel. Hij kwam midden jaren zestig in Zundert aangewaaid en runde samen met zijn vrouw Annie de Automatiek, waar ze friet, frikandellen, kroketten, nasiballen en bamischijven verkochten. Het is het pand waar later Jan van Kerkoerle nog zijn kaaswinkeltje had en volgens mij tegenwoordig makelaar Van Hassel gevestigd is. De eerste ontmoeting met hem moet geweest zijn toen ik nog geen lid van de Moer was, maar naar het trainen ging kijken van mijn oudere broer Kees (Simon). Doe maar lekker mee zei hij en dat was niet tegen dovemans oren gezegd. Hij trainde de jeugd van de Moer op woensdagmiddag en liet iedereen meedoen.
Hij speelde 256 wedstrijden in 15 seizoenen voor Willem II en maakte als rechtsbuiten 141 goals. Hij kwam 1 maal voor het Nederlands B elftal uit. Hij was na zijn actieve carrière nog trainer van Hilvaria en VBV De Graafschap. Maar hij belandde dus uiteindelijk in Zundert. Janus de Bruijn (Jaan van de Smid) kwam Wim Engel tegen bij Harrie van Nille en introduceerde hem bij Moerse Boys (1967/1968). We hebben het hier dus over Wim Engel. Wim werd op de jaarvergadering voorgedragen als trainer voor de Moer, na enthousiast betoog door de jongelingen Kees Mathijssen en Kees Kuystermans. Wim was een en al voetbal en hij bracht Moerse Boys combinatievoetbal, vrijlopen, techniek etc. bij. Veel afwerken op doel, vooral voor de spitsen. Hij gaf Jan Mathijssen individuele spitsentraining. Na het vertrek van Gerrit Koevoets werd speler Louis Mathijssen in de goal gezet. Op het veld klonk regelmatig wahebikoenougezee!! en Kijken goddoeme!!. De Moer leerde slim voetballen in een stijl die tot op de dag van vandaag nog herkenbaar is volgens oudgedienden. Dat is de verdienste van Wim Engel.
Wim stond ook bekend om zijn fratsen. Tijdens een winter waarin er een dik pak sneeuw gevallen was had hij via de Smid een Cambridge rol geregeld. Daar werden de spelers voor gezet om deze voort te trekken, zelf nam hij plaats op het zitje en mende hij de spelers alsof het zijn paarden waren. Na 20 meter kwam hij er achter dat dit geen succes was. Ook liet hij de spelers die doorgaans met worst en spek grootgebracht waren kennismaken met biefstuk. Voor de derby VVR- MB zat de selectie bij hem achter in de keuken. Annie bakte de biefstukken rare cooked en Wim hield zijn peptalk. Den Todde en Kiske Baremans rolden ’s middag de Moer met 3-1 op namens VVR. Cafe den Hoek werd het stamcafé van Wim en hij raakte bevriend met eigenaar en uitbater Jefke Havermans. Na de trainingen en wedstrijden was hij te vinden aan de toog. Als zijn Annie dan belde en vroeg waar hij bleef werd er met de deur van het telefoonhokje half open luid en duidelijk geantwoord dat ie net op het punt stond om naar huis te gaan, Tot zo schat, klonk het uit zijn mond. Vervolgens werden er nog de nodig borrels gedronken met z’n maat de Smid.
Als Wim op zijn praatstoel zat viel er niets tegen in te brengen, hij wist z’n medehoorders te overdonderen met het woord quintessence. De quintessence van de zaak is…. sprak hij dan vurig. Hij kreeg dan meestal snel gelijk. Ook hoorde je hem regelmatig; zo het bestuur is, is het eerste elftal, zo is de vereniging. Denk daar maar eens over na.
In 1975 kwam een einde aan het huwelijk tussen Wim en de Moer. Wally Jansen kwam naar de Moer maar had nog geen trainerspapieren. Dus werd er een stroman gezocht en gevonden in de persoon van Wim Engel. De afspraken werden op papier gezet; Wally is elftalleider en Wim bemoeit zich nergens mee. Het zal je niet verbazen als je beide heren kende dat dit na enkele weken reeds fout ging en er een knallende ruzie ontstond. Aan bestuurslid Kees Mathijssen de twijfelachtige eer om Wim ontslag aan te bieden en hem te verbieden zich nog bij Moerse Boys te vertonen. Kees werd hierna als ontslag ervaringsdeskundige gezien en heeft enige tijd later ook de mislukte voorzitter Nicolai ontslag aangezegd.
Mijn volgende ontmoeting met Wim Engel die voor altijd in mijn geheugen gegrift zal blijven was op woensdag 2 mei 1973. In het seizoen 1972/1973 werd de Moer kampioen onder leiding van Henk Tak. Maar ook het jeugdelftal waarin ik speelde werd kampioen. Ons eerste elftal kreeg een huldigingswedtrijd tegen PSV 2, een wedstrijd waarin Harrie van Trijp werd gehuldigd met zijn 500e wedstrijd. Wij werden door de club verrast met een bezoekje aan Amsterdam. Met de auto naar Amsterdam, parkeren bij het Olympisch Stadion waar we opgewacht werden door Wim Engel die ons ’s middag rondleidde door Amsterdam. ’s Avonds bezochten we de vriendschappelijk wedstrijd van het Nederlands elftal tegen Spanje. Hoe vaak heb ik die herinneringen niet opgehaald. Alles wat we zagen was nieuw voor ons. Een tram, een voetbal stadion, massa’s mensen…. Vanaf het Stadion vertrokken we met de tram naar het centrum. Al binnen 1 minuut zien we klein Johnneke Vriends (Het Kruis) naar iemand wijzen en horen hem hardop roepen; Kik nou, nun echte neger…. Het was 1973!! In het centrum aangekomen bezoeken we Madame Tussaud en lopen we over de dam met al die hippies, Wim Nouws krijgt het aan de stok met enkele ouderen als ie de duiven wegjaagt die ze juist aan het voeren waren. Aan het eind van de middag friet met steak. Ik en nog een aantal wisten niet wat steak was en wat de boer nie kent…. Kees Jochems heeft er volgens mij een stuk of 8 weggewerkt en had tot laat in de avond buikpijn. En ’s avonds dus naar een echte interland die door Nederland werd gewonnen met 3-2; doelpuntenmakers Johnny Rep, Miguel Reine (e.d.) en Johan Cruyff.
In mijn vorige column kon je lezen over het mirakel van de Bosuil, maar in 1979 kenden we het mirakel van Leipzig. Nederland plaatste zich op miraculeuze wijze voor het EK 1980 in de laatste groepswedstrijd uit tegen Oost-Duitsland. Na een 2-0 achterstand en een rode kaart voor Tscheu La Ling wist Nederland zich toch nog te plaatsen door doelpunten van Frans Thijssen, Kees Kist en René van de Kerkhof. Nederland viert feest, maar het is tijdens deze wedstrijd dat Wim Engel aan de gevolgen van een hartstilstand op 58-jarige leeftijd overlijdt. Hij woonde toen inmiddels in Amsterdam waar hij een baantje had als conciërge.
De zotte engel, een man met karakter, een man met een reputatie, is niet meer.
(reputatie is wat mannen en vrouwen van ons denken; karakter is wat God en de engelen van ons weten; Thomas Paine 1737-1809)
