Voor Moerse Boys, door Moerse Boys en (vaak) over Moerse Boys. Dat is Vakkie C in een notendop. Deze columnrubriek werd ooit bedacht om de ontstane Coronaleegte te vullen, maar heeft inmiddels een permanent karakter. Iedere zaterdagochtend kunt u in deze rubriek een column/verhaal/artikel lezen. Regelmatig staat onze club centraal, maar ook andere zaken in het leven passeren de revue. Vakkie C is leesvoer voor bij het ontbijt, tijdens het toiletbezoek of wanneer dan ook. Vandaag deel 89: We mogen weer!
De papieren scheurkalender op het kleinste kamertje van het huis geeft zaterdag 26 juni 2021 aan. Een heuglijke dag. Ik ben vandaag al twee keer naar de plaatselijke buurtsuper geweest zonder eerst in alle jas- en/of broekzakken te voelen of ik mijn mondkapje wel had meegenomen, om deze vervolgens achter mijn oren te klemmen. De mondkapjesplicht was geschrapt, hoezee!
Ook bij de cafés en restaurants heerst een hosanna-stemming. Deze mogen weer open op hun normale openingstijden en zoveel mogelijk gasten ontvangen als ze willen. Minister Grapperhaus gaf een dag van tevoren al aan er begrip voor te hebben als dat op vrijdag al gebeurde en vond dat de dienstdoende handhavers niet hoefde op te treden in dat geval. In Zundert was ook dat bericht goed aangekomen en werd er gretig gebruik van gemaakt. Laat ondergetekende nu net een personeelsuitje hebben gehad die dag waar, om niet in heel erg in details te treden, nog lang over zal worden nagepraat bij de koffieautomaat. Ook TV-schermen in de horeca zijn weer toegestaan, het vervallen voor het dringende advies om thuis te werken en geen maximum aantal bezoekers thuis waren puntjes op de versoepelingen-lijst van 26 juni 2021.
Echter, de meest belangrijke versoepeling stond vrijwel onderaan vermeld: Amateurverenigingen mogen weer volwaardige wedstrijden gaan spelen zonder leeftijdsgrenzen. De bal mag weer gaan rollen! Diverse teams maakte gelijk goed gebruik van de regeling. Mede hoofdklasser Baronie speelde tegen de flink versterkte tweedeklasser RBC. Een beetje Real Madrid tegen Manchester City in het klein, kijkend naar de budgetten van beide clubs. BN De Stem-journalist Dennis Kas vatte het in één zin treffend samen: ‘Zelfs het zeiken op de scheidsrechter heb ik gemist’, zoals hij citeerde van een van de Baronnen.
Ik kijk er weer naar uit, vrijdagavond bij café Den Bels worden de eerste tactische analyses van de tegenstander en onszelf gedaan en worden de diverse beloftes van de opstelling al gemaakt door de aanwezige leiders. Zouden we deze keer wel winnen? Of zou het net zo makkelijk gaan als de vorige keer?
Ik kijk er weer naar uit, zaterdagmiddag verzamelen op ons mooie sportpark. Een enkeling heeft zich ruim op tijd al verzameld aan de bar en bespreekt de avond ervoor of praat over wat koetjes en kalfjes onder het genot van een broodje en een sportdrankje. Ondertussen tikt de tijd door en gaat het richting de afgesproken deadline van 14.00 uur. ‘Persoon X is er nog niet, die gaat een bakkie betalen.’ Luttele minuten later druppelt de persoon in kwestie binnen. ‘Heuuujjj bakkie’, klinkt het vanuit een elftal kelen. De dag is nu al goed. Op naar de kleedkamer waar bij het oplezen van de opstelling door de trainer, week in week uit hetzelfde cynische klaaggeluid wordt gemaakt door een enkeling wanneer de vaste keeper zijn naam hoort. De rest lacht, inclusief de keeper zelf.
Ik kijk er weer naar uit, inclusief scheidsrechter 23 jonge (en iets minder jonge) hindes op een hobbelig C-veld. De eerste klaagzangen laten niet lang op zich wachten, evenals het eerste tegendoelpunt. Het grootste gevecht van de wedstrijd heeft al plaatsgevonden voordat er überhaupt gefloten is, want wie gaat er vlaggen? De doorgewinterde reserve komt standaard net iets later om te zorgen dat hij er niet uitgepikt kan worden. Negentig minuten later is iedereen weer blij dat het erop zit. Kapot gestreden. De eerste buikschuiver in de douche is weer een feit, evenals de persoon die zijn handdoek weer is vergeten.
Ik kijk er weer naar uit, gele bak Jupiler in het midden die vakkundig wordt ontdaan van zijn kurk. Een enkeling verplaatst zich ondertussen naar het dartbord, een ander roert zich gelijk bij het avondeten van diens wederhelft maar het gros neemt gretig aftrek van de bruine fruitschaal uit de kantine. Een paar uur later, als het kantine personeel zich aan onze tafel heeft gevoegd en het volume en de bass van de muziek zich flink heeft opgevoerd, word de kantine weer netjes mee afgesloten. Op naar het dorp, het café in. Ik kijk er weer naar uit.
