Voor Moerse Boys, door Moerse Boys en (vaak) over Moerse Boys. Dat is Vakkie C in een notendop. Deze columnrubriek werd ooit bedacht om de ontstane Coronaleegte te vullen, maar heeft inmiddels een permanent karakter. Iedere zaterdagochtend kunt u in deze rubriek een column/verhaal/artikel lezen. Regelmatig staat onze club centraal, maar ook andere zaken in het leven passeren de revue. Vakkie C is leesvoer voor bij het ontbijt, tijdens het toiletbezoek of wanneer dan ook. Vandaag deel 77: Cluster rapporteert de tijd.
Weledelgestrenge lezers, de Cluster rapporteert. Vanuit een modern kluizenaarschap stuur ik hevige groeten aan u en uw geliefden. Mijn werkkamer is aan de voorkant op het tweede verdiep, als ik naar buiten kijk kabbelt een gracht, bollen trams in beide richtingen, denk ik aan een eventuele toekomst en verlies ik haar. Niets het vermelden waard. Zo beu, die lichamelijke afstanden van honderd keer anderhalve meter, zo beu.
Elk menselijk wezen van boven de drie & enig besef maakt een bijzondere tijd door. Inmiddels kan ik me in lijn van het ooit vergezochte “nieuwe normaal” moeilijk voorstellen iemand nog een hand of een zoen te geven. Vaccinatiebewijzen verworden tot paspoorten: gouden toegangsbewijzen tot buitenlanden en evenementen. Tegelijkertijd worden perspectieven op betering uitgesteld. In de serie lockdowns en het inmiddels uitzichtloze pad naar een vaccin heb ik een en ander geleerd, gulle toch ook: hoop is uitgestelde teleurstelling.
Bij gebrek aan tegenwoordigheid valt het zwaar te schrijven over actualiteit. Sterker nog, bij een ongewisse toekomst is de enige optie het interen op herinnering. Want weet je nog? Het pad der herinnering af dan maar… naar Napels, op zoek naar een spoor van Pluisje, de zwarte stegen, de viskramen, scooters vol gas door de smalle steile straten, de sluier van de donkere ogen verboden aan te zien, de pontificale bak van San Paolo. In Hamburg het eindeloze geschuifel in de zijstraten van de Reeperbahn op een kille maandagnacht, wat doe ik hier, HH lacht niet maar slaapt, er was een bar open met dansende transvestieten op de koop toe. Of dat prachtige Strahov in Praag, de afbrokkelende tribunes rond negen voetbalvelden, waar een kantine opendoet voor de jeugd van de Vrije Jongens van Sparta Praha en voor ons, een paar voetbaltoeristen met een onduidelijke dorst. En natuurlijk de minder klinkende maar even fantastische afdalingen naar Telstar, Spakenburg, Scheveningen, of de caféronde langs Jacobs Wegenbouw, Wiga, Ford, Heira.
Nu we daar zijn beland. Terug thuis op Klein-Zundert vind ik wedstrijdformulieren van way back, van de Recreatieve Voetbal Competitie De Baronie ‘97, het verbond van cafévoetbal, netjes bewaarde formulieren van een tijd waarin Heira 4 bestond. Twee keer elf vertrouwde achternamen, een paar gele kaarten, onderaan links en rechts krabbels van aanvoerders. Ik word weer meegezogen in de herinnering naar de twee velden haaks op de Luitertweg. De reclameborden, de stijve ballenvangers van kippengaas, de twee containers zonder douches en dat hok ernaast, de kwekerijen rondom, de boer tegenover met zijn gerief langs de onduidelijke oprit, materiaal dat onderdeel uitmaakt van mijn eerste fotografie. Was het kippengaas of geknoopt net? Waar vind ik die foto’s terug?
Op zondag naar de Heira, het pad der herinnering. Mijn pa eens met zijn opgetogen vertelling van een uniek doelpunt. Als linksback voorkwam hij vooral unieke doelpunten, maar deze ene keer maakte hij er zelf een. Het was een hoekschop, een gemiste kopbal onderdoor, en toen zonder er verder bij stil te staan zijn chocoladebeen, doordeweeks ingezet bij Luijckx – Chocolux – Callebaut, deze zondag binnen de zestien, het chocoladebeen dat de bal bovenin het juiste doel hokte. Ik verzamelde bierdopjes die hij meebracht van Schuttershof, destijds vooral Heinekens, rood-wit, de kleuren van de Heikant Raamberg.
Aarde aan Cluster, aarde. Wat is uw tegenwoordigheid?
