Voor Moerse Boys, door Moerse Boys en (vaak) over Moerse Boys. Dat is Vakkie C in een notendop. Deze columnrubriek werd ooit bedacht om de ontstane Coronaleegte te vullen, maar heeft inmiddels een permanent karakter. Iedere zaterdagochtend kunt u in deze rubriek een column/verhaal/artikel lezen. Regelmatig staat onze club centraal, maar ook andere zaken in het leven passeren de revue. Vakkie C is leesvoer voor bij het ontbijt, tijdens het toiletbezoek of wanneer dan ook. Vandaag deel 62: De kerststerren.
Het is begin december, het Sinterklaasfeest ligt weer achter ons. En dus is het tijd voor de Kerststerrenactie van Moerse Boys. Op zaterdagochtend gaat de deurbel en na het openen van de voordeur zie je ze staan, soms met twee, soms met drie en zo heel af en toe zelfs met vier. Eén of twee kinderen dragen de witte doos met daarin de witte of rode kerststerren, de andere(n) doen het woord. De leider (meestal de vader) blijft op afstand bij de geopende kofferbak van de auto. Ik sla wat open deuren in door te vragen wat ze kosten en welke kleuren ze allemaal hebben. De salesmen-in-spé vertellen me enthousiast de stuksprijs en dat ze rode en witte hebben en als je niet kunt kiezen neem je er gerust van ieders één! Kerststerren; je vind ze mooi of je vind ze lelijk, een tussenweg is er niet. Ze gaan binnen een week kapot of staan tot ver na Pasen parmantig te tieren op de vensterbank. Maar het aanbod van 4 paar bijna smekende kinderogen zal je niet snel weigeren. Dit jaar was er een Coronaproof Kerststerrenactie, je kon online bestellen en de planten werd kort daarna thuis bezorgd. Minder persoonlijk, maar ik heb toch weer besteld. Vier stuks zelfs, twee voor een kennis die al geruime tijd zijn vensterbank schoongemaakt had voor de kerststerren, zijn vriendin was minder enthousiast, één voor mijn moeder die dit jaar heel erg graag een witte wilde, en één voor ons zelf omdat ik graag traditiegetrouw onze club steun.
Ik ben geboren in het Zundert van toen. In een periode dat er nog geen kerststerren waren, althans niet bij ons thuis. Het leven leek simpel; geen oorlog, geen criminaliteit, geen internet, geen Corona, geen honger, geen luxe, geen…. Ik herinner me nog dat mijn ouders hun eerste 2e hands auto kochten, een Fiat 124 station opgevolgd door een Simca 1301 Special, en dat we voor het eerst televisie kregen, een zwart-wit Philips toestel met twee Nederlandse zenders en één Belgische. Mijn ouders werkten hard op het land en verzorgden het vee om de kost voor hun zeven zonen te kunnen verdienen. Voor mijn gevoel lag er elke winter minstens 4 weken een pak sneeuw en konden we de hele maand januari schaatsen. En altijd een witte kerst. Er werd een kerstboom opgetuigd en de kerststal werd ingericht. Zondags naar de Hoogmis en daarna een bescheiden, maar voor ons oh zo feestelijk kerstmaal. Tomatensoep met ballen, aardappelkroketjes, erwtjes en peekes, appelmoes, gehaktballen en tot slot koekskespudding met jam. Het ijs kwam pas jaren later toen we een diepvries hadden. We hadden wel degelijk 2 kerststerren: Kiske Vriends en Sjo Mathijssen.
Op zaterdagmorgen doen we boodschappen. Die doe ik steevast bij Jan Bruins, die naam verdwijnt nooit meer uit mijn vocabulaire. Natuurlijk kom ik ook wel een bij Appie of de Aldi maar de boodschappen worden bij JB gehaald. Van tijd tot tijd staat daar een man die het straatmagazine Sammy aan de voorbijgangers probeert te slijten. Geen opdringerige verkooppraatjes, geen smekende kinderogen en zeker geen babbeltrucs, een schoudertas met kranten en enkele exemplaren onder zijn arm geklemd, het is de arm waarvan hij de hand mist. Ik denk niet dat ie Nederlands spreekt, zijn uiterlijk verraad een verre komaf. Soms, niet altijd, koop ik de daklozenkrant van hem. €2,- kost de krant waarvan €0,90 naar de verkoper gaat. Het zijn schooiers, bedelaars, armoedzaaiers hoor ik mensen soms zeggen…..
In het laatste exemplaar dat ik in november van hem kocht stond onderstaand gedicht van Marjolein Pieks (dorpsdichter Gemeente Heumen) en dat gedicht wil ik graag met jullie delen;
Wat je toch allemaal kunt verkopen zeg
Maar een daklozenkrant
Nee
We zien liever het bedelen van de kapitalist
op billboards, op ongevraagde reclamefolders
al dan niet aan huis bezorgd
we zien liever de eindeloze advertenties
in goedbedoelde regiokranten
sterker nog
we lezen liever helemaal niks meer
we worden liever doodgegooid
met sponsored links
op Facebook en Instagram
want dat soort bedelarij moet kunnen
en hoe we snoepen van
de reclame tijdens de film
wat je allemaal kunt verkopen zeg
maar een daklozenkrant
nee
Ik zal het komende jaar zeker, maar zeker ook niet elke maand, het magazine weer bij hem kopen. Zoals ik ook volgend jaar weer kerststerren zal kopen om ze vervolgens half januari weer in de kliko te gooien, te veel of te weinig water, te veel of te weinig licht, ik krijg er geen vinger achter. Bij gelegenheid zal ik het eens aan onze kennis vragen die me afgelopen zomer nog zijn goed tierende kerstster liet zien. Kerst 2020; veel hebben we niet nodig. Lekker in de bank, kerstster op tafel, Sammy-magazine lezen en misschien straks koekskespudding met jam.
Ik wens iedereen, van kapitalist tot dakloze een fijne Kerst en een sportief en gezond 2021.
