Voor Moerse Boys, door Moerse Boys en (vaak) over Moerse Boys. Dat is Vakkie C in een notendop. Deze columnrubriek werd ooit bedacht om de ontstane Coronaleegte te vullen, maar heeft inmiddels een permanent karakter. Iedere zaterdagochtend kunt u in deze rubriek een column/verhaal/artikel lezen. Regelmatig staat onze club centraal, maar ook andere zaken in het leven passeren de revue. Vakkie C is leesvoer voor bij het ontbijt, tijdens het toiletbezoek of wanneer dan ook. Vandaag deel 55: Simpel.
Je zult mij niet horen zeggen dat vroeger alles beter was, maar simpeler was het zeker. En dat was ook wel fijn. Voetballen op ‘t schoolpleintje en naar huis als de lantaarnpalen aan gaan. Een briefje doorgeven in de klas naar dat leuke meisje; “ik ben op jou, jij ook op mij?” en met een beetje geluk was het dan aan. Rusland was slecht, Amerika was goed. De Top 40 was leuke muziek en in de auto op weg naar Zuid-Frankrijk was het na een half uur ruzie met je broer wie er op de Game Boy mocht…
Simpel. Duidelijk. Overzichtelijk. Nee , dan tegenwoordig. Je zult nu maar opgroeien. Minecraft in plaats van Balleke Staamp, het blauwe licht van je beeldscherm dat de hele dag al aan staat en buiten ben je überhaupt nog niet geweest. Bedenkelijke TikTok-filmpjes maken om, net als al die andere pré-puberale klasgenootjes, met je houterige dansbewegingen indruk te maken op dat ene veel te populaire Instagrammeisje uit groep 7. Rusland heeft Ome Putin. Amerika heeft ( in afwachting van Pennsylvania, Nevada en Georgia en waarschijnlijk daarna een nog nooit geziene choas) Ome Trump. Als Rusland slecht is, wat is Amerika dan wel niet op dit moment? De Top 40 wordt geregeerd door de zielloze Nederlandse urbanbagger van Ronnie Flex en friends of het onverstaanbare nasale stemgeluid van Suzanne van Freek. En naar Zuid-Frankrijk? Dat mag dus niet van Ome Rutte.
Tijden veranderen, en simpeler is het er allemaal niet op geworden. Dat komt ook door de leeftijd natuurlijk. Geen hypotheekrenteaftrekproblemen op je 8e, geen gapend pensioengat op je 11e. Het enige huis dat onder water stond was het poppenhuis van je zusje dat je in een familiare vete rechtstreeks de vijver in hebt gemieterd, je relatieproblemen hielden op als je je beste vriend met de keiharde boodschap “het is uit” op pad stuurde naar je soon-to-be ex-vriendinnetje.
Er is geen ontsnappen aan de realiteit. Met de jaren komen de zorgen. De lasten. De verantwoordelijkheden.
Toch is er altijd die ene uitweg. Dat ene spelletje. Dat ene ding dat ons altijd even zorgeloos maakt, kind maakt. Even geen lasten, even geen realiteit.
Met je teamgenoten zit je in de kleedkamer. Twee man te laat, dat wordt een mooie derde helft. De shirts zijn klam en ruiken muf. “Wie heeft er gewassen?!” De ene helft van het team vraagt zich af wie de tegenstander is deze dag, de andere helft weet precies te vertellen dat “die ene lange nummer 7 met dat halflange kastanjebruine haar elke keer naar binnen trekt en een verdekt schot met links heeft”. De ene helft knikt vervolgens onwetend maar instemmend.
De altijd licht geblesseerde.
De fitboy.
De goed verdienende carrièretijger.
De moeder van 2.
De eeuwige vrijgezel.
De directeur.
De werkloze.
De bouwvakker met twee versleten knieën.
De veteraan die al 3 keer gestopt is.
De talentvolle jeugdspeler.
De stille genieter.
De knappe lerares.
De halfdronken student.
Allemaal zitten ze in de kleedkamer. Gebroederlijk of gezusterlijk. Allemaal naast elkaar, allemaal hun eigen verhaal, eigen waarheid en een leven vol verantwoordelijkheden. Maar ook allemaal weer even kind. Weer even balleke staamp. Weer even “ik ben op jou”…
Ga vandaag of morgen even op de bank zitten. In je eentje. Doe je ogen dicht en kijk in gedachten even links en rechts naast je. Naar je teamgenoten. Naar al die helden en heldinnen. Zij zijn degenen die er ook nu, in deze bizarre en barre tijden, voor je zijn. Samen zijn jullie nog steeds even kind. Geloof me, de tijden gaan veranderen. Het wordt weer simpel. Nog even geduld…
