De Lentestop, deel XX: Het leven van een voetbalvrouw

U bevindt zich hier:
/ De Lentestop, deel XX: Het leven van een voetbalvrouw

Nederland gaat sporadisch weer naar buiten, maar houdt wel anderhalve meter afstand. De cafés zijn nog gesloten, maar Sportpark Akkermolen komt stilletjes aan weer tot leven. Terwijl het aantal Coronapatiënten in de ziekenhuizen terugloopt, schrijft een delegatie Moerse Boys-leden vrolijk verder. Iedere woensdagavond, zaterdagochtend en zondagochtend verschijnt onder de noemer De Lentestop een column/verhaal/artikel op de website. Leesvoer voor u. Vandaag deel 20: Het leven van een voetbalvrouw.

Zaterdag begint het al… Ga je morgen mee?’’. Met een flinke twijfel weeg ik de voor en tegens af. Als ik mee ga, kunnen we daarna nog even iets leuks doen. Ze is anders ook weer zo laat thuis. Maar als ik thuis blijf, dan kijk ik vanuit bed wel naar VoetbalTV. Ik merk dat ik toch meer naar optie 2 neig.

Ontbijt op bed
Het is zondagochtend half acht. Ja half acht! Mevrouw rent haar bed uit en ik zucht erbij… Helaas is er niks afgelast. Terwijl ze al haar spullen snel bij elkaar raapt, roep ik nog voor de zekerheid: ,, Heb je alles bij je?’’. Voor extra zekerheid noem ik het ook nog per item op. Er komt altijd een zelfverzekerd antwoord dat ze alles heeft.

Ontbijt op bed gaat bij ons iets anders op zondag. Ik zie met slaperige ogen aan dat er een kopje thee naast mijn bed staat en ondertussen eet zij haar crackers op. Ze vertelt waarom deze wedstrijd zo belangrijk is en dat ze echt moeten winnen, want misschien… Ik ben de draad al kwijt en knik heel begrijpelijk mee. Vandaag wordt ze opgehaald, want dan kan ik later komen om te komen kijken. Ze is nog geen vijf minuten weg of ze stormt weer naar binnen. ,,Oeps voetbalschoenen vergeten..”

Aan de lijn
,,Waarom heb ik me laten overtuigen om vandaag mee te gaan?’’ O het is ook nog eens koud. Ja zij kan lekker rennen.. Ik sta hier weer met mijn goed gedrag’’. In mijn hoofd mopper ik nog even door en loop ik naar een bankje. Er zit van alles naast de lijn. Grootouders die trots komen kijken naar hun kleinkind, ouders die zijn aankomen wandelen om een stukje mee te kijken, vriendinnen die later moeten voetballen en ik.. Iemand die helemaal niks van voetbal weet. Ik vind het bijzonder verwarrend dat na de pauze, iedereen aan de andere kant staat. Er is een poging gedaan met curry, mayonaise en een pepermolen om buitenspel uit te leggen, maar ik blijf het hogere wiskunde vinden. O ze gaan beginnen.. Het valt mij altijd op hoe hard het gaat. Ik bedoel hiermee geen snelheid, maar die meiden zijn echt niet lief voor elkaar. Ik begrijp heus wel dat ze niet hand-in-hand aan het huppelen zijn, maar duwen, shirtjes trekken en heel veel boze blikken.

De scheidsrechter fluit zo nu en dan en de discussie gaat los naast mij. Mensen zijn er wel mee eens, maar ook weer niet. Ik word er bij betrokken. O ze scoren, gered door de bel. Het is wel dat je snel met mensen een praatje maakt. In mijn geval dan niet over voetbal, maar de medesupporters proberen je wel er bij te betrekken. Sommige mensen doen zelfs nog een poging om buitenspel uit te leggen. Stiekem wordt het nog gezellig.

O jeetje ze valt… en d’r knie is weer kapot. Ik ben toch zo blij dat het nog geen korte broeken weer is en daar gaat ze weer. ,, Werd ze nou op de grond geduwd?’’. De wedstrijd loopt op zijn einde, net als mijn bloedsomloop. Ik zou warmtelampen een goede investering vinden!

De meiden lopen trots het veld af. Ze hebben het weer super gedaan. Iedereen loopt richting de kantine. Ondertussen krijg ik nog een zandkus en ze rent snel door naar de douches. Binnen drink ik op mijn gemak nog een kopje thee en voor ik het weet staat ze alweer naast me. Zo en nu is de zondag van ons!

Corona
Tja en dan is het ineens helemaal anders. Er is geen training doordeweeks, geen stapavond voor de wedstrijddag, geen wedstrijden. Even geen voetbal. Thuis merk ik zo nu en dan de nodige verveling, maar het is wel fijn om geen wekker te hebben op. Daarnaast hebben haar knieën nu alle tijd om te genezen.

Deze column is van geschreven door Nomi Linders, verloofde van Moerse Boys Dames 1-speelster Lotte Gommers.

Facebook
Twitter
LinkedIn
WhatsApp