Alsof de wereld plots stilstaat. Alsof hij die de wereld zoveel mooier maakte, in het hiernamaals sfeer moest gaan brengen. Niet te bevatten. Met grote verslagenheid heeft vv Moerse Boys afgelopen zondag kennis genomen van het overlijden van Rudo Gommers. Een van de fijnste leden van de Moerse Boys-familie. Plots niet meer onder ons. Het columnteam Vakkie C bundelde de krachten en riep vier dagen van rouw uit. Vier dagen, vier columns. Over Rudo, voor Rudo, door Moerse Boys. Een geschreven eerbetoon. Opdat we hem nooit vergeten. Vandaag deel 3.
Door: Olav den Ridder
Afscheid van een icoon. Deel 3…
Een speler die stopt bij De Moer en bij Wernhout gaat voetballen. Een speelster die stopt vanwege een versleten knie. In deel 1 en 2 namen we afscheid zoals je dat hoort te doen van 30- of 40-plussers bij een voetbalclub . Je zwaait ze uit, proost op wat mooie herinneringen en gaat verder met de orde van de dag. Jammer is het misschien wel, maar geen ramp. Life goes on.
Afgelopen zondagochtend gaat er een schokgolf van ongeloof en verdriet door de Gemeente Zundert die tot ver daarbuiten mensen raakt. Wél een ramp en het leven staat even stil.
De app-groep waarin wij als columnisten zitten is een fraaie verzameling oranje-wit-gezinden. Hoewel we allemaal een andere achtergrond hebben binnen onze verenging kennen we elkaar goed en lijken we stiekem best veel op elkaar. Dat het na zondagochtend over maar één ding gaat is logisch. Meerdere columnisten spreken zich uit dat ze graag iets over Rudo willen schrijven, allemaal willen we iets kunnen betekenen in deze bizarre week.
Ook ik wil iets schrijven. Mijn gevoelens van ongeloof en verdriet, medeleven met alle vrienden en familie en herinneringen aan Rudo op papier zetten. Mezelf uiten en wellicht zo iets onder woorden kunnen brengen waar een ander iets aan heeft. Wanneer op woensdag Michiel zijn herinneringen aan Rudo met ons deelt zwellen de tranen op. Wat een mooi stuk. Wat een rake woorden. Op donderdagochtend laat Maikel zijn ode aan Rudo aan ons lezen en weer schiet ik vol bij zo’n persoonlijk stuk dat tegelijkertijd zo herkenbaar is.
Ik wil iets schrijven maar weet niet wat. Er is nu al zo veel moois gezegd waar ik eigenlijk niets aan toe te voegen heb, en ik wil ook niet in herhaling vallen. De persoonlijke herinneringen aan Rudo zijn ook wat minder tastbaar. Wij speelden nooit samen, hoogstens tégen elkaar op de velden van Jantje Bras tijdens de legendarische midzomeravondcompetities. Rudo was nooit mijn trainer of mijn leider. Ik ging geen weekendjes weg met Rudo, ik zit niet bij Tiggelaar. Mijn herinneringen aan Rudo zijn die van plaagstootjes aan de bar in de kantine, die van korte gesprekken die steevast eindigden met een vunzige opmerking van een van ons twee. Je wist dat het er aan zat te komen als je z’n mondhoeken op zag krullen. Herinneringen aan het Beachtoernooi, zeker ‘s nachts. Aan een gezamenlijk pilsje met corso. Aan een duimpje omhoog bij een toevallige ontmoeting.
Na het lezen van het stuk van Michiel kijk ik in mijn telefoon wanneer ik voor het laatst via app contact heb gehad met Rudo. Ook al effe geleden. Geen felicitatie maar een kort gesprekje. Of wij met Dames 1 die zondagochtend zelf even drinken willen pakken en afrekenen, want er was niemand beschikbaar voor zo’n vroege bardienst. Ik stuur een duimpje en een hartje.
Een appje dat eigenlijk heel veel zegt. Hoofdtrainer bij de ene club, verantwoordelijk voor de bardienstbezetting bij de andere. Een even onzichtbare als ondankbare taak. Rudo deed het gewoon, zoals Rudo heel veel dingen gewoon deed.
Morgen nemen we, ongetwijfeld massaal, afscheid van Rudo. Iedereen met zijn eigen herinneringen. Afscheid nemen van je plakmaatje in de tent van Tiggelaar. Afscheid nemen van je ex-geliefde. Afscheid nemen van je trainer. Afscheid nemen van Rudo-die-je-gewoon-kent-van-de-voetbal. Afscheid nemen van je oud ploeggenoot. Afscheid nemen van je beste maat. Afscheid nemen van je oom, van je broer, van je zoon… Het is zó onwerkelijk en oneerlijk, maar we doen het morgen. Een laatste staande ovatie, een laatste erehaag.
Één ding hebben we gemeen, en dat is dat we afscheid nemen van een geweldig persoon. Eentje waarvan we allemaal blij moeten zijn dat we hem gekend hebben. Eentje die voort blijft leven in talloze mooie, warme, hilarische en liefdevolle herinneringen. Voor iedereen anders, maar tegelijkertijd voor iedereen hetzelfde.
Morgen nemen we afscheid van een icoon.
Bedankt voor alles Rudo, rust zacht kerel…
