Vrijdagmiddag stond de tv al vroeg aan. Het grote Oranje moest op het mooie tijdstip van 17u in het einde van de maand november een wedstrijd afwerken, ergens in een oliestaat ver weg.
Connie was er helder over. Ze moest nog bezien of ze een statement wilde maken. De KNVB wilde zeker iets doen, maar toch maar niet, want anders kreeg onze aanvoerder een gele kaart. En nu we er toch zijn, konden de spelers zich maar beter op het voetbalstukje concentreren.
En dat lukte fantastisch! Al in minuut 6 was het raak, Gakpo die Oranje op voorsprong schoot. Met de kennis van nu, was dat het moment om de tv uit te zetten. Iedereen aan tafel, gezellig, lekker eten, focus op de zaterdagochtend.
Op die zaterdagochtend, ook weer op een mooi tijdstip, stond onze wedstrijd thuis tegen TPO op het programma. Inmiddels was na vrijdagavond officieel duidelijk: Oranje is uit vorm.
Daar stonden we dan, op het hoofdveld, in oranje tenue. Een klein kwartier voor aanvang van de wedstrijd gebeurde het. Er stond daar iemand op! Het was een leider (van wie de zoon, dus geen dochter, ook in het team voetbalt) die het durfde! Daar kwam hij aan met een tas met donkerblauwe shirts. “We spelen vandaag in het donkerblauw”, was zijn statement, “Oranje is hopeloos uit vorm, we moeten dat doorbreken!”.
Daar is wel lef voor nodig zeg! Opstaan tegen een machtig bolwerk, aangestuurd door een kale man, die naar eigen zeggen vroeger ook wel eens gepest is, omdat hij rood haar bleek te hebben. Voorzitter Van den Bogaert zou vast wel “not amused” zijn, maar vanuit de kant van deze anonieme schrijver, maar één woord richting deze leider: RESPECT!
In het donkerblauw kwamen onze helden flitsend uit de startblokken. De aanval werd direct gezocht, de tegenstander onder druk gezet. De donkerblauw-witten werden al snel beloond! Het was Xam die met een mooi schot de 1-0 op het scorebord zette. Moerse Boys kakte niet in na dat moment, het publiek werd gewoon verder vermaakt. Het was spits Bjorn die de 2-0 tegen de touwen schoot. Wat een weelde! Moerse Boys was flitsend uit de startblokken gekomen.
Tegenstander TPO liet het er niet bij liet zitten. Er werd langs alle kanten geroepen: “De bal moet naar Emre!”. De bal ging naar Emre en die maakte de aansluitingstreffer. Laf schoot hij hoog in het doel, zodat onze keeper Raf geen schijn van kans maakte. Even later kreeg weer Emre de bal en na een dribbel was daar de gelijkmaker. Moerse Boys kon weer opnieuw beginnen. En dat deed het dan ook. Weer was het Bjorn, die zijn tweede van de ochtend wist te maken en daarmee onze helden op een 3-2 voorsprong schoot. Even later kreeg Emre de bal en zorgde voor de gelijkmaker.
Met een 3-3 ruststand werden de kleedkamers opgezocht. De begeleiding trok naar de kantine, maar wat bleek? Ed de barman mocht ons geen bier schenken. Orders van de leiding, zo liet hij weten. Ook dat nog! Teleurgesteld voegden we ons bij de spelers in de kleedkamer. De tussenstand was goed natuurlijk, de donkerblauwe tenues hadden duidelijk effect. Maar die Emre, waar hadden we die naam meer gehoord? Ja hoor, toen beseften we het ons pas, Emre, oud-speler van onder andere Bayern Munchen, Liverpool, Juventus en Dortmund stond bij onze tegenstander in de spits. Dat hadden wij weer. We moesten een plan bedenken. Bjorn, naar eigen zeggen familie van Noppert, mocht het doel gaan verdedigen, als middel tegen de hoge schoten van Emre. Raf en Ties mochten diezelfde speler af proberen te stoppen. De rest moest voor de doelpunten zorgen. Na de rust zat het niet mee. Het werd al snel 3 tegen 4, voor het eerst stonden we achter. Onze helden gingen nog een tandje hoger in de intensiteit zitten. Het geluk bleek niet aan onze zijde. Een bal van Luay kwam via de keeper op de binnenkant van de paal, maar wilde niet over de doellijn. Even later stonden we te juichen, toen een bal door de keeper maar half gestopt werd en over de doellijn leek te gaan. Het was wachten op het trillende horloge van de scheidsrechter, de doellijntechnologie die het doelpunt zou tellen, maar helaas, het systeem bleek niet aanwezig en ook de VAR zat er niet bij. Hoe kan bij zo’n wedstrijd dat nu niet geregeld zijn?
De achterstand bleef daarom staan. Moerse Boys ging door en schoot nog een bal tegen de paal en nog eentje tegen de lat en zag de talloze reddingen van de keeper. Het kon toch niet dat we hier gingen verliezen?
Zeker niet! Uiteindelijk kwam daar toch de verlossing. Het was Luay die de bal vrij kreeg en verwoestend uithaalde. Een explosie van vreugde bij Moerse Boys. Het was weer gelijk! Moerse Boys rook de overwinning en zette door. Het bleef aanvallen, weer een schot richting de verre hoek, maar wederom was het binnenkant van de paal die niet mee wilde werken. De druk op het doel van TPO bleef groot, dan was het de keeper, dan weer een verdediger die er net tussen zat. De scheidsrechter floot af en toen kwam het besef: Het eerste punt was binnen!
Het gelijkspel werd als een overwinning gevierd en het al lang geleden beloofde zakje chips was dan ook zeer verdiend. Daarna met de verkoop van de kerstplanten lieten onze sterren zien dat ze over nog meer kwaliteiten beschikken. Moerse Boys mag blij zijn met dit team! Zaterdag 26 november kan de boeken in als weer een leuke dag waarin JMO11-2 historie wist te schrijven.
