De gespannen koppies, de scheidsrechter die de fluit naar zijn mond brengt, de lichtmasten die het veld verlichten… Als de lichtmasten aan staan dan speel je óf een avondwedstrijd óf het is echt takke-vroeg. Dat laatste bleek de waarheid.
Naast dat het vroeg was, bleek ook de gevoelstemperatuur niet positief bij te dragen aan de wedstrijdbeleving.
Kortom, er was van alles in gang gezet om onze helden uit het ritme te kunnen halen. Ook was deze keer bedacht dat we tegen de onbetwiste koploper van onze competitie moesten.
Vorige week had Moerse Boys in het donkerblauw het eerste succes had geboekt. Er was echter hard ingegrepen door de KNVB. Drie weken zouden we training krijgen onder toeziend oog van de KNVB-professionals. Opeens was daar de sanctie: Die laatste training kwam zomaar te vervallen, zonder opgave van reden.
Daarom toch maar het besluit om weer in Oranje-Wit te spelen. Vanaf het fluitsignaal waren onze helden direct goed bij de les. Vol overgave werden de duels aangegaan, werd er strijd geleverd en zocht de Moer de aanval. Al snel werd duidelijk dat we met een tegenstander te maken hadden die toch een maatje te groot bleek. Het was Unitas dat regelmatig de aanvallen goed uit wist te spelen en zo tot scoren kon komen. Om een lang verhaal kort te maken. Het lukte Unitas 9 keer om te scoren en Moerse Boys helaas niet.
We zijn wel erg trots op de ploeg. De kansen die bij elkaar zijn gevoetbald, het werken voor elkaar, het samenspel. Er was weinig op aan te merken. Het was misschien wel onze beste wedstrijd tot nu toe. En ook in goede wedstrijden krijg je niet altijd het resultaat wat je misschien verdient. Het geeft wel vertrouwen richting de volgende wedstrijd en zeker ook richting de 3e fase.
Het team heeft enorme progressie gemaakt. En het spelplezier is iedere week te zien. En dat is het allerbelangrijkste.
